 |
|
|  Παρασκευή 6/11
Αποκαθίστανται οι εκκλησίες στο ελληνικό χωριό – φάντασμα Λεβίσι,στην Τουρκία
Daily Sabah,protothema.gr
Οι δύο μεγάλες ερειπωμένες εκκλησίες του χωριού – φάντασμα Λιβίσι (Kayaköy) στη νοτιοανατολική Τουρκία, απέναντι ακριβώς από την Ρόδο, θΆ αποκατασταθούν 98 χρόνια μετά την εγκατάλειψη και την προσφυγιά των Ελλήνων κατοίκων του.
Το χωρίο κτίστηκε στα ερείπια της αρχαίας πόλης Καρμυλησσού το 1700. Η περιοχή άλλαξε δημογραφικά μετά το σεισμό που ισοπέδωσε την κοντινή Φετίγιε, γνωστή και ως Μάκρη, το 1856 και τη μεγάλη πυρκαγιά του 1885.
Ήταν κτισμένο αμφιθεατρικά και ο πληθυσμός του αριθμούσε -στις αρχές του 20ου αιώνα- περίπου 2.000 κατοίκους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες. Είχε τρεις συνοικίες – ενορίες, νοσοκομείο, σχολείο και βιβλιοθήκη.
Τα προβλήματα για τους Έλληνες άρχισαν το 1914, όταν οι Τούρκοι άρχισαν τους διωγμούς.
Τις επόμενες χρονιές, πολλές οικογένειες εκτοπίστηκαν στα Ανατολικά και δεν γύρισαν ποτέ. Το 1919 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τους Έλληνες της περιοχής, καθώς εξορίστηκαν όλοι οι άντρες ηλικίας από 13 έως 70 ετών. Κάποιοι από τους εναπομείνανατες κατοίκους άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους ενώ οι τελευταίοι έφυγαν μετά την Μικρασιατική καταστροφή με την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα σ΄ Ελλάδα και Τουρκία (1923).
Έτσι το Λεβίσι εγκαταλείφθηκε από τους Έλληνες κατοίκους του, που εγκαταστάθηκαν κυρίως στην περιοχή της σημερινής Νέας Μάκρης στην Αττική, και δεν ξανακατοικήθηκε από τότε, με αποτέλεσμα νΆ αποκαλείται «χωριό-φάντασμα».
Σήμερα το Λεβίσι αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο, που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες από την Τουρκία και το εξωτερικό.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Daily Sabah, η Διεύθυνση Πολιτισμού και Τουρισμού του δήμου Μούγλας, στα διοικητικά όρια του οποίου βρίσκεται το Λεβίσι, θα αποκαταστήσει το επόμενο διάστημα τις επιβλητικές εκκλησίες του ερειπωμένου χωριού, προκειμένου να διασωθούν και ν΄ αποτελέσουν πόλο έλξης επισκεπτών.
Μιλώντας στην εφημερίδα ο Διευθυντής Πολιτισμού και Τουρισμού της Μούγλας, Ζεκερίνγια Μπινγκόλ, παρουσίασε το πλάνο αποκατάστασης των δύο εκκλησίων, τονίζοντας πως στόχος είναι να συντηρηθεί και νΆ αποκατασταθεί μεγάλο μέρος του χωριού, που έως σήμερα λειτουργεί ως σκηνικό σε διαφημιστικά σποτ αλλά και ταινίες. Όπως δήλωσε ο Μπινγκόλ, το 2019 επισκέφθηκαν το Λεβίσι 99.000 τουρίστες. Ο αριθμός αυτός μειώθηκε στα 2/3 το 2020 λόγω πανδημίας.
Το Λεβίσσι υποτίθεται ότι είναι το χωριό που ενέπνευσε το «Eskibahçe», το φανταστικό χωριό που επέλεξε ο Λουί ντε Μπερνιέ (Louis de Bernières) για το μυθιστόρημά του «Πουλιά χωρίς Φτερά» του 2004.
Το 2015 στο χωριό είχαν γυριστεί σκηνές από την ταινία «Τhe Water Diviner», σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ράσελ Κρόου, η οποία παρουσίαζε τους Τούρκους ως «πατριώτες» που υπερασπίζονταν την πατρίδα τους κατά τον Α΄Π.Π., προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση Ελλήνων και Αρμενίων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
