 |
|
|  Tρίτη 13/10
Μοναδική περίπτωση
Πρόσφυγας ζει στην Ελλάδα με μια σφαίρα σφηνωμένη στο κεφάλι,απο απόπειρα εκτέλεσής του στο Κονγκό
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
O Εμμανουέλ Λουκάου, αναγνωρισμένος πρόσφυγας από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, επέζησε από την εκτέλεσή του στην πατρίδα του, με μια σφαίρα σφηνωμένη στο κεφάλι του... Τότε περίμενε με αγωνία να εγκριθεί το αίτημα που είχε υποβάλει για να φέρει στην Ελλάδα την οικογένειά του, αίτημα που όμως είχε ήδη απορριφθεί μια φορά, λόγω λανθασμένης εφαρμογής του νόμου. Σχεδόν έναν χρόνο μετά ο δρόμος φαντάζει ακόμα μακρύς, ωστόσο ο Λουκάου έχει στα χέρια του μια ελπιδοφόρα απόφαση ελληνικού δικαστηρίου.
Η πρωτοφανής ιατρικά επιβίωση του Λουκάου με την σφαίρα στον κρόταφο, τού έχει επιφέρει πολλά προβλήματα υγείας, μεταξύ των οποίων μετατραυματική επιληψία. Στην Ελλάδα ήρθε το 2012 και τέσσερα χρόνια μετά αναγνωρίστηκε ως πρόσφυγας. Αμέσως μετά την αναγνώρισή του ο Λουκάου κατέθεσε τον Αύγουστο 2016 αίτηση για οικογενειακή επανένωση προκειμένου να φέρει εδώ τη σύζυγο και τα τρία παιδιά του.
Τον Μάρτιο 2018 η αρμόδια υπηρεσία της αστυνομίας απέρριψε το αίτημά του χωρίς να τον καλέσει σε συνέντευξη και χωρίς να αιτιολογήσει την απόφασή της. Πριν από λίγες ημέρες, το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ακύρωσε την απορριπτική αυτή απόφαση, οπότε η αρμόδια υπηρεσία καλείται να εξετάσει ξανά την υπόθεσή του.
Όπως εξηγούν οι δικηγόροι του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, Ελένη Κάγιου και Χαρά Κατσίγιαννη, που χειρίζονται την υπόθεσή του, η απόφαση αυτή θεωρείται μεγάλης σημασίας καθώς είναι σπάνιες για τα ελληνικά δικαστήρια οι περιπτώσεις ακύρωσης απορριπτικών αποφάσεων οικογενειακής επανένωσης. Η απόφαση αυτή «αποτελεί μια πρώτη νίκη για τον Εμμανουέλ», τονίζουν και συμπληρώνουν ότι «δημιουργεί νομολογιακό προηγούμενο για αντίστοιχες υποθέσεις».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
