 |
|
|  Σάββατο 26/9
O ορισμός τής Ανθρωπιάς...
Aθλητής απο την Δράμα θ ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου κουβαλώντας στην πλάτη του νεαρή με κινητικά προβλήματα
AΠΕ-ΜΠΕ
Διήνυσε 270 χιλιόμετρα στην έρημο Αλ Μαρμούρ, σε συνθήκες που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους, έκοψε το νήμα σε αγώνα 150 χιλιομέτρων, υπό πολικές θερμοκρασίες, στη μακρινή Ανταρκτική κι όταν σήμανε το καμπανάκι του «Coastal Challenge 2020» στη ζούγκλα Ταλαμάνκα της Κόστα Ρίκα δήλωσε και πάλι «παρών» ολοκληρώνοντας μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές στον πλανήτη. Όμως τον ωραιότερο αγώνα της ζωής του που, όπως λέει δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα μετάλλιο και καμιά διάκριση απ' όσες έχει πετύχει, ο Δραμινός αθλητής υπεραποστάσεων Μάριος Γιαννάκου ετοιμάζεται να τον δώσει σε λίγες μέρες κατακτώντας την κορυφή του Ολύμπου μαζί με την Ελευθερία, μια νεαρή συντοπίτισσά του, που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα.
«Με την Ελευθερία θα προσπαθήσουμε ν' ανέβουμε την επόμενη εβδομάδα (αρχές Οκτωβρίου) στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, κουβαλώντας την στην πλάτη με ένα ειδικά τροποποιημένο σακίδιο», εξηγεί ο Μάριος Γιαννάκου. «Για 'μένα», προσθέτει, «όλοι οι αγώνες του κόσμου, τα μετάλλια αλλά και οι μέχρι τώρα διακρίσεις είναι λίγαμ μπροστά σε αυτόν τον σκοπό».
Η Ελευθερία Τόσιου είναι 22 ετών και σπουδάζει βιολογία στη Θεσσαλονίκη. Οι δυο τους γνωρίστηκαν μόλις την περασμένη εβδομάδα και η νεαρή φοιτήτρια εξέφρασε στον Μάριο την επιθυμία ν' ανέβει στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, μια διαδρομή που ο ίδιος έχει ολοκληρώσει με επιτυχία ήδη 50 φορές. Η 51η όμως, όπως λέει, θα είναι γι' αυτόν η πιο ξεχωριστή.
«Γνωριστήκαμε μέσω μιας κοινής μας φίλης, της Θοδώρας, και μού είπε η Ελευθερία πως θέλει κάποια στιγμή ν' ανέβει στον Όλυμπο. Εγώ της είπα: όχι κάποια στιγμή, αλλά άμεσα!», λέει με έκδηλο τον ενθουσιασμό στη φωνή ο νεαρός αθλητής από τη Δράμα. Τσέκαρε, λοιπόν, το ημερολόγιο του, μελέτησε τις μετεωρολογικές προβλέψεις, οργάνωσε την κατάλληλη ομάδα υποστήριξης του εγχειρήματος και όλα είναι έτοιμα ώστε τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου να πάρει την Ελευθερία και να πατήσουν στον Μύτικα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
