 |
|
|  Tετάρτη 26/2
Πέθανε ο γηραιότερος εν ζωή άνδρας στον κόσμο
Πρόκειται για τον Ιάπωνα,Σιτέτσου Ουατάναμπε,που ηταν 112 ετών
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ένας Ιάπωνας, ο οποίος πρόσφατα ανακηρύχθηκε ο γηραιότερος εν ζωή άνδρας στον κόσμο από το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, πέθανε σε ηλικία 112 ετών, ανακοίνωσε τοπικός αξιωματούχος.
Ο Σιτέτσου Ουατάναμπε, ο οποίος είχε γεννηθεί στις 5 Μαρτίου του 1907 στην Νιιγκάτα, στην βορειοδυτική Ιαπωνία, απεβίωσε στον οίκο ευγηρίας στον οποίο διέμενε στην ίδια περιοχή, διευκρίνισε ο αξιωματούχος αυτός.
Η αναγγελία του θανάτου του γίνεται λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά την ανακήρυξή του ως του γηραιότερου εν ζωή άνδρα στον κόσμο από το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες.
Όταν του είχε απονεμηθεί ο τίτλος, ο Ουατάναμπε, ο οποίος είχε αποκτήσει πέντε παιδιά, είχε πει ότι το μυστικό της μακροβιότητας είναι: "Να μην θυμώνεις ποτέ και να κρατάς το χαμόγελό σου". Επίσης είχε παραδεχθεί και μια αμαρτία, ότι του άρεσαν τα γλυκά, όπως οι πουτίγκες και τα παγωτά.
Κάτοχος του τίτλου του γηραιότερου ανθρώπου στον κόσμο είναι μια γυναίκα, επίσης Γιαπωνέζα, η Κάνε Τανάκα, η οποία είναι 117 ετών.
Μετά τον θάνατο του Ουατάναμπε, ο γηραιότερος εν ζωή άνδρας στην Ιαπωνία είναι πλέον ο Ισάκου Τομόε, ηλικίας 110 ετών, μετέδωσε το ιαπωνικό πρακτορείο ειδήσεων Jiji. Ωστόσο δεν έχει διαπιστωθεί αν αυτός κατέχει τον τίτλο αυτόν παγκοσμίως.
Η Ιαπωνία έχει ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο: περισσότεροι από 70.000 υπεραιωνόβιοι ζουν στη χώρα αυτή που έχει συνολικό πληθυσμό περίπου 126 εκατομμύρια κατοίκους. Μεταξύ αυτών βρισκόταν και ο Τζιρόεμον Κιμούρα, ο οποίος θεωρείται ο μακροβιότερος άνδρας στον κόσμο. Αυτός πέθανε το 2013 λίγο μετά τα γενέθλια του των 116 ετών.
Σύμφωνα με το Γκίνες, το επισήμως αναγνωρισμένο ρεκόρ μακροζωίας και στα δύο φύλα εξακολουθεί να κατέχει η Γαλλίδα ,Ζαν Λουίζ Καλμάν, η οποία πέθανε το 1997 σε ηλικία 122 ετών και 164 ημερών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
