 |
|
|  Σάββατο 22/2
Εξομολόγηση-Μαρία Ελένη Λυκουρέζου
Δεν μπορούσα να βγω έξω αν δεν έκανα κοκαΐνη, φέτος κλείνω 17 χρόνια «καθαρή»
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Το δικό της μήνυμα έστειλε η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου σε όλους εκείνους που παλεύουν με τα ναρκωτικά και ψάχνουν τη διέξοδο. Μιλώντας στο κανάλι της Στέφης Βασιλοπούλου στο YouTube, η κόρη του Αλέξανδρου Λυκουρέζου και της αείμνηστης Ζωής Λάσκαρη σε μια εξομολόγηση καρδιάς αναφέρθηκε στα σκοτεινά και δύσκολα χρόνια που έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών όπως το χασίσι, την κοκαΐνη και διάφορες άλλες ουσίες.
Όπως είπε η ίδια ξεκίνησε από περιέργεια αλλά και επειδή τότε οι παρέες της έκαναν χρήση ουσιών. Ευτυχώς για εκείνη κατάλαβε ότι όλο αυτό οδηγεί σε ένα αδιέξοδο και το 2003 πήρε μόνη της την απόφαση να σταματήσει.
Αυτό που έκανε ήταν να εξαφανιστεί από όλους και από όλα. Έφυγε από το κέντρο, άρχισε να κολυμπάει, να περπατάει να τρώει υγιεινά ,να κοιμάται και να διαβάζει πολύ. Έτσι ξέφυγε για πάντα από το κόσμο των ουσιών και εδώ και 17 χρόνια είναι καθαρή.
«Εγώ το ξεκίνησα γιατί ήμουν πολύ περίεργη. Ξεκίνησα με το τσιγάρο… πέρναγα πάρα πολύ καλά. Από τα 14 μέχρι τα 25 κάπνιζα τσιγάρα. Μετά έκανα κοκαΐνη. Δεν μπορούσα να βγω έξω αν δεν έκανα κοκαΐνη. Ένιωθα ότι έκανα κάτι αλλά τελικά δεν έκανα τίποτα. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να σταματήσεις τις παρέες αυτές να εξαφανιστείς για να σωθείς. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν πάει καλά… Χτύπησε μέσα μου το καμπανάκι… Συνειδητοποίησα ότι έφευγα από την παρέα και πήγαινα μόνη μου σπίτι μου να κάνω κοκαΐνη… Εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι φυσιολογικό»…
Σε άλλο σημείο της αφήγησής της αναφέρθηκε και στον ρόλο της οικογένειας: «Όταν δεν νιώθεις αγάπη από την οικογένειά σου, νιώθεις αδύναμος, θέλεις να κάνεις κάτι για να αποδείξεις ότι δεν είσαι έτσι. Πίνεις, νομίζεις ότι είσαι tοp, περνάς φανταστικά, αλλά μετά από κάποιες φορές πολύ δύσκολα γυρνάς. Αλλά ξανά μανά κανονίζαμε το επόμενο βράδυ. Όταν όμως μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι θέλω να φεύγω από την παρέα και να πηγαίνω σπίτι και να κάνω μόνη μου χρήση κοκαΐνης, εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά», είπε χαρακτηριστικά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
