 |
|
|  Δευτέρα 3/2
΄Αρθρο
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ-
Στα ξένα είσαι Έλληνας
και στην Ελλάδα ξένος!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
Λάρισα
ΕΙΝΑΙ συγκινητικό να αποχαιρετάς φίλους που ξενιτεύονται. Ο Μάκης, μας το έκανε γνωστό την Δευτέρα, με μια ανάρτησή του στο φέισμπουκ. Έγραψε κάτω από μια φωτογραφία που έβγαλε το πρωί εκείνο, λίγο πριν πετάξει από το αεροδρόμιο «Μακεδονία»: «Ο Θεός να μας έχει καλά, να ξανανταμώσουμε». Και μας αποχαιρέτησε από βραδίς...
ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ το Μόναχο. Εκεί όπου γράφτηκαν τα περισσότερα τραγούδια - ύμνοι στην προσφυγιά. Εκεί όπου οι γερμανικές φάμπρικες «έφαγαν» κόσμο και κοσμάκη. Όχι μόνο εκεί αλλά και άλλού, εκεί όπου «αξιοποιήθηκαν» τα πτυχία χιλιάδων νέων Ελλήνων επιστημόνων. Εκεί όπου «ξεπλύθηκε» η γνώση. Όπου χαραμίστηκε η μόρφωση μέσα στη «λάντζα» των εστιατορίων και στα χυτήρια και τα μηχανουργεία των εργοστασίων...
ΤΩΡΑ θα μου πεις, αυτά γίνονταν τα χρόνια τα παλιά. Στα χρόνια της φτώχειας μετά την κατοχή και τον εμφύλιο. Σιγά... Σήμερα, εν έτη 2020, μόνο το ταξίδι της μετανάστευσης άλλαξε. Τότε με τρένα, τώρα με αεροπλάνα. Τότε με ένα δισάκι στον ώμο και κανένα πεσκέσι της μάνας, για τον ξάδελφο που σε περίμενε εκεί, τώρα με λίγα ευρώπουλα, πολλά βάσανα στο μυαλό που έφεραν η φτώχεια και τα χρέη και το πολύ πολύ ένα κινητό για επικοινωνία! Έφυγε λοιπόν και ο Μάκης. Προχθές μάθαμε και ο αδελφός ενός άλλου φίλου. Στη γειτονιά τρεις «την κοπάνησαν» αυτόν τον μήνα. Για καλύτερη τύχη. Για μια συμφέρουσα, πιο αποδοτική δουλειά. Διότι εδώ, δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από την εκμετάλλευση. Κοπιαστικές δουλειές των 400 ευρώ, εχθρικές σχέσεις με σκληρούς εργοδότες, απροστάτευτους εργαζόμενους και κυβερνήσεις να σε ταράζουν στην φοροληστεία και να σου παίρνουν ξεδιάντροπα από την τσέπη τα μισά...
ΔΕΚΑ χρόνια και κάτι πέρασαν απο την αρχή της κρίσης, από την ημέρα της ολοκληρωτικής υποδούλωσης της χώρας. Ποιός θα το πίστευε ότι θα διαρκέσει τόσο πολύ η ανέχεια. Το συζητάμε στο καφενείο, ψάχνοντας να βρούμε την τύχη που είχαν όσοι έφυγαν μετανάστες στην ξενιτιά. Οσους γνωρίζουμε τέλος πάντων. Οι περισσότεροι, σερβιτόροι, πορτιέρηδες, παρκαδόροι και οικοδόμοι. Οι επιστήμονες, το πολύ πολύ τίποτα καλά μεροκάματα σε επιχειρήσεις, οι πιο τυχεροί μέχρι και διευθυντικά στελέχη μια και δεν τους κόβει και πολύ τους Γερμανούς. Σημασία έχει ότι μεγάλο μέρος της νέας γενιάς των Ελλήνων, μετανάστευσε. Και οι περισσότεροι δεν ξανά γυρνούν! Και το ακόμα χειρότερο, ότι αυτές οι ροές δεν σταματούν, παρά τις φανφάρες των πολιτικών ότι βγήκαμε από την κρίση...
Ο ΦΙΛΟΣ μας ο Μάκης, μια βδομάδα τώρα δεν μας έστειλε μαντάτα από το Μόναχο. Ποιος ξέρει, ίσως ψάχνει ακόμα για δουλειά. Μπορεί να βρήκε καλύτερες συνθήκες εργασίας, να ιδρώνει για το ψωμί, αλλά να μην αισθάνεται την εκμετάλλευση που ένιωθε στην χώρα του. Οι νυχτερινές βάρδιες εκεί στα ξένα, σίγουρα θα του αποδίδουν κέρδος. Στην πατρίδα του, τα «γερμανικά νούμερα» που χτυπούσε, του άφηναν εκτός από μισθό φτώχειας και κάτι γερά κρυολογήματα...
ΗΤΑΝ να μην φύγει κι αυτός πικραμένος, απογοητευμένος από μια χώρα που δεν του έδωσε ευκαιρίες. Το μόνο που τον τραβάει πίσω η μάνα του. Η μνήμη της. Μιά χάρη ζήτησε μόνο: «Αν μπορείς, όταν σε φέρνει ο δρόμος από τα μνήματα, άναψε που και που και το καντηλάκι της μάνας μου...».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
