 |
|
|  Τρίτη 26/11
Life
Δωρεάν γεύματα για τους έχοντες ανάγκη από τον Αμερικάνο μουσικό Jon Bon Jovi
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πάνω από 100.000 δωρεάν γεύματα -για την ακρίβεια, 105.893 έως σήμερα- έχουν προσφέρει σε έχοντες ανάγκη τα δύο εστιατόρια που για αυτόν τον σκοπό έχει ανοίξει εδώ και καιρό ο Jon Bon Jovi.
Αν και είναι κυρίως γνωστός για τη μουσική του, ο Bon Jovi έχει πάθος με το φαγητό και με το να συντρέχει συμπολίτες του που βρίσκονται σε ανάγκη. Γι' αυτόν τον λόγο άνοιξε τα δύο JBJ Soul Kitchen: το πρώτο, στην περιοχή Red Bank του Νιου Τζέρσεϊ, τον Οκτώβριο του 2011 και το δεύτερο το 2016 στην περιοχή Toms River, περιοχή με μεγάλες καταστροφές λόγω του κυκλώνα Sandy, τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι υπό την αιγίδα του ιδρύματος «The Jon Bon Jovi Soul Foundation», στόχος του οποίου είναι «να σπάσει τον κύκλο της πείνας, της φτώχειας και της έλλειψης στέγης».
«Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στα τραπέζια μας, όπου στο μενού υπάρχουν προϊόντα ντόπιας παραγωγής, αξιοπρέπεια και σεβασμός» επισημαίνεται σε ανακοίνωση των εστιατορίων Soul Kitchen. Δεν υπάρχει δυνατότητα κράτησης, όποιος έλθει πρώτος, αυτός κάθεται και σερβίρεται, αλλά δίνεται προτεραιότητα σε όσους δεν αντέχουν το κόστος ενός ζεστού πιάτου. Στο μενού δεν αναγράφονται τιμές, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να φάνε έξω ενθαρρύνονται να κάνουν μια δωρεά 20 ευρώ. Όσοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα ενθαρρύνονται να βοηθήσουν εθελοντικά είτε στο σερβίρισμα, είτε στην κουζίνα. Τα πιάτα είναι από αυτά που «σου τρέχουν τα σάλια»: «Orange Ginger Sesame Chicken», «Soul Seasoned Cod Fillet over Pasta» και «Roasted Vegetable Quinoa», για παράδειγμα.
Σύμφωνα με το ιστότοπο του Soul Kitchen, το 54% των γευμάτων που έχουν έως σήμερα προσφερθεί πληρώθηκε με δωρεές και για το υπόλοιπο 46% προσφέρθηκε εθελοντική εργασία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
