 |
|
|  Παρασκευή 22/11
΄Αρθρο
Η Ελλάδα
ξεμένει
από Έλληνες
Γράφει ο Δημοσιογράφος,ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
Λάρισα
Η ΧΩΡΑ δεν μπορεί να καταστεί χωνευτήρι εκατομμυρίων μουσουλμάνων, αυτό που συμβαίνει δεν είναι παρά η αρχή του τέλους της κανονικότητας του έθνους. Είναι ειρηνική εισβολή ξένων δυνάμεων χωρίς να πέσει ντουφεκιά! Εάν αυτό δεν είναι η ωμή πραγματικότητα τότε θα πρόκειται για μια εκτίμηση πολύ κοντά στην οδυνηρή αλήθεια.
Ο ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΣ τρόπος (αποκάλυψε και την αγωνία της κυβέρνησης) που ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης διεμήνυσε στους συμμάχους ευρωπαίους την ευθύνη που έχουν όλοι τους, για την εκρηκτική καταστροφική εποικιστική ροή εκατομμυρίων προσφύγων μεταναστών, με απώτερο προορισμό τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, δίνει και το στίγμα τετελεσμένων γεγονότων, βάση οργανωμένου σχεδίου ανάμειξης δυο κόσμων, άκρως διαφορετικών πολιτισμών, δίνει μια αίσθηση του ευρισκόμενου σε εξέλιξη τρίτου παγκοσμίου πολέμου που διεξάγεται όμως με διαφορετικά, (ίσως και χειρότερα) όπλα από τους πολέμους που μέχρι τώρα ξέρουμε.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ στα χαρακώματα αυτής της «σύρραξης» μεταξύ των δυο κόσμων, βρέθηκε η Ελλάδα. Και μάλιστα, στην πλέον κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της που προσπαθεί να βγει ζωντανή από το κώμα στο οποίο την έριξε με βάναυσο ειν´ αλήθεια τρόπο, η οικονομική πτώχευση. Το μεταναστευτικό, βεβαιότατα, απειλεί την εθνική συνοχή της χώρας. Απειλεί την ασφάλεια και την πολιτιστική της ταυτότητα. Την χώρα που δίδαξε πολιτισμό και στους δυο κόσμους, τους οποίους χωρίζει το Αιγαίο. Την έβαλαν στη μέση φορτώνοντας της με βάρη που είναι αδύνατον να τα σηκώσει. Έτσι και ενώ ο εξ ανατολών κίνδυνος (βλέπε σουλτάνος) δοκιμάζει την αντοχή της με τις αμέτρητες «ανθρώπινες βόμβες» που στέλνει καθημερινά στα νησιά, η Ευρώπη, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ως δικά της σύνορα αυτά της Ελλάδας, αδιαφορεί πεισματικά να πάρει μέτρα προστασίας των, περιμένοντας το αποτέλεσμα «νεκροψίας» της χώρας - «χωνευτήρι» που θα σημάνει και το τυπικό τέλος της συμμαχίας. Διότι το ουσιαστικό τέλος της, έχει από καιρό επέλθει...
ΜΕΧΡΙ όμως να βρεθεί λύση για το μεταναστευτικό, η Ελλάδα θα λιγοστεύει από...Έλληνες! Στα χωριά των 50 γερόντων όπου μετοίκησαν διπλάσιοι πρόσφυγες των 18 και 35 χρόνων, πολύτεκνοι οι περισσότεροι, οι κοινωνικές συνήθειες θα αλλάξουν και το ξένο θα επιβληθεί του εγχώριου, μια μπασταρδεμένη κατάσταση δηλαδή σε διάφορες εκφάνσεις στα όρια εθνικής κλίμακας. Από την άλλη πλευρά οι νέοι Έλληνες, θα γηράσκουν σε κοινωνίες υπογεννητικότητας, δίχως τα βασικά κίνητρα για δημιουργία οικογένειας, με αποτέλεσμα να απορροφώνται κι αυτοί από τα κύματα της μετανάστευσης που θα «σβήνουν» σε χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης ή της Αμερικής.
ΜΠΟΡΕΙ ανα τους αιώνες ο θεωρητικός αντίπαλος της Ελλάδας να είναι η γειτονική Τουρκία, ο πραγματικός εχθρός μας όμως είναι η ίδια η Ευρώπη! Είναι οι «σύμμαχοι» που κρύβουν τις ενοχές τους στα νησιά (τώρα και στο εσωτερικό) της Ελλάδας, είναι εκείνοι που επιδεικτικά αδιαφορούν για την προστασία της συνοχής του ελληνικού στοιχείου και επιτρέπουν τους «τσαμπουκάδες» του Τούρκου προέδρου και τους αφορισμούς του εναντίον της Ευρώπης της οποίας λιγουρεύεται να καταστεί μέλος και η χώρα του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
