 |
|
|  Πέμπτη 21/11
Χημικά και συλλήψεις στην επιφάνεια, φίδια και κατσαρίδες κάτω από τη Γη
οι διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ μπαίνουν στους υπονόμους για να διαφύγουν από την πολυτεχνειούπολη,όπου εχουν εγκλωβισθεί απο την αστυνομία
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Καθώς όλες οι άλλες δίοδοι ήταν αποκλεισμένες, κάποιοι από τους εναπομείναντες διαδηλωτές που είχαν κρυφθεί στην Πολυτεχνική Σχολή του Χονγκ Κονγκ, προσπάθησαν το αδιανόητο: συρθήκαν στους υπονόμους για να διαφύγουν.
Το πόσοι ακριβώς επιχείρησαν να διαφύγουν μέσα από τις υπόγειες σήραγγες και πόσοι τελικά τα κατάφεραν δεν είναι ακόμα γνωστό. Για αυτούς όμως που το προσπάθησαν, ήταν μια εμπειρία που δύσκολα θα ξεχάσουν.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι κάποια μέρα θα χρειαζόταν να κρυφτώ σε έναν υπόνομο ή να διαφύγω μέσω των υπονόμων για να επιβιώσω», δήλωσε μια φοιτήτρια, ονόματι Μπάουι, στο Reuters. «Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα ζούσα έτσι… Το συναίσθημα που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ο φόβος όταν ήμουν εκεί κάτω». Η 21χρονη φοιτήτρια δήλωσε ότι η ίδια και άλλοι είχαν δοκιμάσει διάφορους τρόπους για να δραπετεύσουν από την πολυτεχνειούπολη που πολιορκείται από την αστυνομία, αλλά κανείς δεν τα κατάφερε. «Τότε σκεφτήκαμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε αλλιώς θα πεθάνουμε, άρα μπήκαμε στον υπόνομο». Η Μπάουι ήταν μια από τις μερικές δεκάδες ανθρώπων που ήταν εγκλωβισμένοι στην Πολυτεχνική Σχολή του Χονγκ Κονγκ αυτή την εβδομάδα.
Ύστερα από δύο ημέρες με κάποιες από τις πιο έντονες συγκρούσεις από τότε που ξεκίνησαν οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην πόλη πριν από 5 μήνες, η αστυνομία έχει στήσει οδοφράγματα στους δρόμους γύρω από την πολυτεχνειούπολη και περιμένει τους ακτιβιστές να παραδοθούν.
Υπό τον φόβο να συλληφθούν και να αντιμετωπίσουν κατηγορίες για ταραχές που επισύρουν ποινή πολυετούς κάθειρξης, μικρές ομάδες διαδηλωτών περίμεναν την άμπωτη πριν ανοίξουν τις σχάρες των υπονόμων και κατέβουν… στο άγνωστο. Κάποιες φορές έδιωχναν από πάνω τους κατσαρίδες, ενώ άκουγαν τους αστυνομικούς, που βρίσκονταν στην επιφάνεια, να τους βρίζουν και να χαρακτηρίζουν τους ίδιους κατσαρίδες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
