 |
|
|  Δευτέρα 21/10
Ομογένεια-Αυστραλία
΄Εφυγαν απο την Ελλάδα τής κρίσης κι έγιναν αστυνομικοί στην Αυστραλία!
neoskosmos.com
Η ζωή στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει υπερβολικά δύσκολη, με την οικονομική κατάσταση να πιέζει ασφυκτικά τους κατοίκους που προσπαθούν διαρκώς να βρουν ένα διέξοδο από τα συνεχόμενα χρέη.
Οι ευκαιρίες εργασίας ολοένα και μειώνονται και ακόμα και εκείνες που υφίστανται δυστυχώς δεν παρέχουν και πολλές δυνατότητες εξέλιξης για τους γηγενείς κατοίκους.
Αυτό φαίνεται πως έλαβαν υπΆ όψιν τους ο Πάνος Ρουμελιώτης και η Βίκη Σκουπά, οι οποίοι πριν από έξι χρόνια πήραν τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα με σκοπό να αναζητήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής.
“Δεν είχαμε κάποιο δάνειο να ξεπληρώσουμε κι εργαζόμασταν και οι δύο, άρα ήμασταν από τους τυχερούς”, λέει ο κος Ρουμελιώτης καθώς εξιστορεί το πως ο ίδιος και η σύντροφός έφτασαν στο σημείο να πάρουν αυτήν την απόφαση.
“ΠαρΆ όλα αυτά με το ζόρι τα βγάζαμε πέρα και το μέλλον δεν ήταν και πολύ φωτεινό. Αν τα παιδιά μας ήθελαν να πάνε στο πανεπιστήμιο, δεν θα είχαμε την οικονομική δυνατότητα να τους το παρέχουμε”.
Με βάση όλους αυτούς (αλλά και περισσότερους) παράγοντες, το ζευγάρι μάζεψε τις βαλίτσες του και αναχώρησε για… ξένες όχθες, με την Μελβούρνη να θεωρείται ως ο καταλληλότερος προορισμός για τη δημιουργία μιας νέας ζωής από το μηδέν.
“Χρειάστηκε να ξεκινήσουμε από την αρχή, ακόμη και το να βρούμε ένα σπίτι να νοικιάσουμε ήταν μεγάλη πρόκληση”, συνεχίζει ο κος Ρουμελιώτης.
Ωστόσο με τον καιρό όχι μόνο προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, αλλά είδαν και τις πολλές ευκαιρίες που η νέα αυτή χώρα τους χάριζε απλόχερα και που το μόνο που οι ίδιοι έπρεπε να κάνουν ήταν να τις αρπάξουν.
Μια από αυτές ήταν και η πραγματοποίηση του ονείρου τους: μια καριέρα στο χώρο της δημόσιας ασφάλειας.
“Πάντοτε ήθελα να γίνω αστυνομικός, όμως το σύστημα στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικό και δεν κρίθηκα κατάλληλος. Από τη στιγμή που ξεπέρασα την ηλικία των 26 ετών, δεν μπορούσα πλέον να κάνω αίτηση”, δηλώνει ο κος Ρουμελιώτης.
“Όταν ήρθαμε εδώ το είδα σαν μια χρυσή ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω αστυφύλακας”.
Έξι χρόνια αργότερα, ο Πάνος Ρουμελιώτης έχει επιτύχει το στόχο του, μπαίνοντας στην ακαδημία της Βικτώριας τον Οκτώβριο του 2014.
Έναν μήνα αργότερα τον ακολούθησε και η σύζυγός του, ενώ το ζευγάρι έχει αποφοιτήσει από πέρσι, με τον Ρουμελιώτη να παρουσιάζει στην Σκουπά το μετάλλιό της.
“Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή και για τους δύο αφού μπορούσαμε να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει. Αισθανόμαστε προνομιούχοι που έχουμε αυτές τις θέσεις και μπορούμε να υπηρετήσουμε την κοινότητα. Κι αυτό είναι κάτι που συνέβη επειδή πήραμε την απόφαση να έρθουμε εδώ”, δήλωσε η κα Σκουπά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
