 |
|
|  Δευτέρα 30/9
ΠΡΟΣΩΠΑ
Λαίδη Μπρέντα Χέιλ: Η Σιδηρία Κυρία του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βρετανίας που τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του Μπόρις Τζόνσον
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Μπορεί να είναι η πρώτη γυναίκα σ' αυτή τη θέση και να ανακοίνωσε μια ιστορική δικαστική απόφαση, η οποία έβαλε σε μπελάδες τον Μπόρις Τζόνσον και έδωσε νέες ελπίδες στους αντιπάλους του Brexit, όμως ο λόγος που η πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της Βρετανίας, Λαίδη Μπρέντα Χέιλ, πρωταγωνίστησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια... καρφίτσα σε σχήμα αράχνης που φορούσε στο πέτο της.
"Η γυναίκα αράχνη" ή "Η Μπιγιονσέ του δικαστικού σώματος" έκρινε «παράνομη, άκυρη και μη γενόμενη» την αναστολή της λειτουργίας του βρετανικού κοινοβουλίου με απόφαση του βρετανού πρωθυπουργού.
"Η 74χρονη Λαίδη Χέιλ θυμίζει μια γλυκιά ηλικιωμένη που θα σε κέρναγε τσάι και χειροποίητα μπισκότα ενώ θα σου αφηγείτο τις περιπέτειές της στην αντίσταση με τις αποστολές δολοφονίας που αναλάμβανε στη διάρκεια του πολέμου", όπως χαρακτηριστικά έγραψε ένας χρήστης του Twitter.
Ενώ έγινε ευρύτερα γνωστή λόγω της ιστορικής της αυτής απόφασης, η Λαίδη Χέιλ είναι για πολλούς λόγους μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Γεννημένη στο Λιντς της βόρειας Αγγλίας το 1945 η Λαίδη Χέιλ φοίτησε σε δημόσιο σχολείο και σπούδασε Νομική στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ απ΄όπου και αποφοίτησε πρώτη στη χρονιά της. Αρχικά ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα και δίδαξε Νομικά στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ από το 1966 ως το 1984, ενώ παράλληλα έκανε την άσκησή της. Την περίοδο που δίδασκε και διάβαζε για τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου, εργαζόταν παράλληλα σε μια παμπ. Στις εξετάσεις ήρθε και πάλι πρώτη.
Ειδικεύτηκε στο Οικογενειακό Δίκαιο και στο Δίκαιο Κοινωνικής Πρόνοιας, υπήρξε ιδρύτρια και αρχισυντάκτρια της Επιθεώρησης Οικογενειακού Δικαίου και Δικαίου Κοινωνικής Πρόνοιας και έγραψε ένα πρωτοποριακό βιβλίο με τίτλο "Η Οικογένεια, ο Νόμος και η Κοινωνία".
Η Χέιλ είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, του οποίου μόνο τρία από τα 12 μέλη είναι γυναίκες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
