 |
|
|  Τρίτη 10/9
Τζιχαντιστές χρησιμοποιούν γελάδες ως… βομβιστές αυτοκτονίας
tovima.gr
Το Ισλαμικό Κράτος δεν χρησιμοποιεί καμικάζι αυτοκτονίας στις επιθέσεις που συνεχίζει να πραγματοποιεί στα ελάχιστα εδάφη όπου υπάρχουν θύλακές του. Ο λόγος είναι ότι τα μέλη του έχουν μειωθεί αισθητά μετά την κατάρρευσή του σε Ιράκ και Συρία. Σήμερα οι ακραίοι τζιχαντιστές δοκιμάζουν νέες τακτικές και προσφάτως τη θέση των βομβιστών αυτοκτονίας πήραν …αγελάδες.
Οι κάτοικοι του χωριού αλ Ισλάχ του Ιράκ δήλωσαν ότι πριν λίγες ημέρες είδαν ένα παράξενο θέαμα: δυο αγελάδες στις οποίες είχαν τοποθετηθεί γιλέκα αυτοκτονίας περιπλανιώντουσαν στη βόρεια πλευρά του χωριού, όπως αναφέρει στους New York Times ο εκπρόσωπος του διοικητή της αστυνομίας της επαρχίας Ντιγιάλα, συνταγματάρχης Γκαλίμπ αλ Ατίγια.
Τα ζώα περιφέρονταν στα περίχωρα της κοινότητας και όταν πλησίασαν κοντά σε κατοικημένη περιοχή, οι τζιχαντιστές πυροδότησαν τις βόμβες που έφεραν επάνω τους. Οι αγελάδες σκοτώθηκαν φυσικά, πολλά σπίτια υπέστησαν ζημιές και ως εκ θαύματος κανένας άνθρωπος δεν έχασε τη ζωή του.
Σύμφωνα με την εκτίμηση του συνταγματάρχη, η επίθεση αυτή είναι ενδεικτική του γεγονότος ότι το Ισλαμικό Κράτος εφαρμόζει μη συμβατικές μεθόδους με δεδομένο ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αριθμητικά, έχει συρρικνωθεί αισθητά.
Ωστόσο, το να χρησιμοποιεί αγελάδες για να πλήξει στόχους, είναι μια παράδοξη στρατηγική στο Ιράκ όπου τα ζώα είναι πολύτιμα τόσο για το κρέας τους όσο και για το γάλα που παράγουν. Μια αγελάδα μπορεί να κοστίζει 1.200 δολάρια ή και περισσότερο και κανένας στην περιοχή δεν θυμάται το συγκεκριμένο ζώο να έχει χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
