 |
|
|  Πέμπτη 15/8
Πρώην υπάλληλος τής Αμερικανικής εταιρείας ιδιωτικής ασφάλειας Blackwater καταδικάστηκε να εκτίσει ισόβια κάθειρξη για σφαγή αμάχων στο Ιράκ
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Νίκολας Σλέιτεν, πρώην εργαζόμενος της εταιρείας ιδιωτικής ασφάλειας Blackwater, καταδικάστηκε χθες Τετάρτη να εκτίσει ποινή ισόβιας κάθειρξης για τη δολοφονία ιρακινού αμάχου στη διάρκεια μακελειού σε πλατεία στη Βαγδάτη το 2007 που είχε προκαλέσει αγανάκτηση σε όλο τον κόσμο.
Ο Σλέιτεν κρίθηκε ένοχος για φόνο εκ προμελέτης τον Δεκέμβριο και ανέμενε την απαγγελία της ποινής του.
Είχε ήδη κριθεί ένοχος το 2014 για φόνο και είχε καταδικαστεί και τότε να εκτίσει ισόβια, όμως εφετείο ακύρωσε κατόπιν εκείνη την ετυμηγορία.
Ο πρώην εργαζόμενος της εταιρείας κρίθηκε ένοχος στη δίκη για τον φόνο του Άχμεντ Χάιθαμ Άχμεντ αλ Ρουμπία, φοιτητή ιατρικής, τη 16η Σεπτεμβρίου 2007, όταν εργαζόμενοι της Μπλάκγουοτερ — η οποία έκτοτε έχει αλλάξει αρκετές φορές όνομα — είχαν ανοίξει πυρ με πολυβόλα και είχαν ρίξει χειροβομβίδες σε πολυσύχναστη διασταύρωση ενώ κινούνταν στη Βαγδάτη με θωρακισμένα αυτοκίνητα.
Από τα πυρά και τις χειροβομβίδες τους σκοτώθηκαν 14 άνθρωποι, δέκα άνδρες, δύο γυναίκες και δύο παιδιά, ενώ δεκαοκτώ ακόμη πολίτες τραυματίστηκαν.
Οι εργαζόμενοι της εταιρείας είχαν διαβεβαιώσει πως αντέδρασαν διότι δέχθηκαν πυρά από αντάρτες, ισχυρισμό τον οποίο αντέκρουσαν αυτόπτες μάρτυρες και εισαγγελείς.
Η αναίτια σφαγή προκάλεσε διεθνές σκάνδαλο και γενίκευσε τη δυσφορία των Ιρακινών έναντι των Αμερικανών. Η Μπλάκγουοτερ μετατράπηκε στο σύμβολο των εταιρειών ιδιωτικής ασφάλειας που κατηγορούνται πως δρουν με πλήρη ατιμωρησία βάσει συμβάσεων που υπογράφουν με την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
