 |
|
|  Kυριακή 14/7
ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ-ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
“Εφυγε” στα 97 η ομογενής ακτιβίστρια Ντόροθι Μπάκλαντ (Δωροθέα Δημητροπούλου)
neoskosmos.com
Πλήρης ημέρων στην ηλικία των 97, άφησε την τελευταία της πνοή αυτή την εβδομάδα, η ομογενής κοινωνιολόγος και ακτιβίστρια Ντόροθι Μπάκλαντ (Δωροθέα Δημητροπούλου).
Η κηδεία της αναμένεται να πραγματοποιηθεί το Σάββατο 20 Ιουλίου στο Σίδνεϊ.
Πρόκειται για μια γυναίκα που έγραψε ιστορία όσο λίγοι στα χρονικά της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολυπολιτισμού, αλλά και της ελληνικής παρουσίας στην Αυστραλία.
Συμμετείχε δε ενεργά στην Ελληνική Κοινότητα της Νέας Νότιας Ουαλίας, που της απένειμε τον τίτλο του ισόβιου μέλους το 2001 για την προσφορά της.
Γεννήθηκε το 1922 στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς ενώ στο Σίδνεϊ έφτασε το 1961 αφότου πέρασε πάνω από μια δεκαετία στην Αγγλία.
Ήδη από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που βρισκόταν στο Κάιρο, ήταν αφοσιωμένη στο κοινωνικό έργο βοηθώντας τους πιο ευάλωτους και στηρίζοντας Ελληνες που πολεμούσαν στη Μέση Ανατολή, γράφοντας τα γράμματα που έστελναν μέσω του Ερυθρού Σταυρού στις οικογένειές τους.
Στην Αγγλία βρέθηκε μετά τον γάμο με τον Βρετανό σύζυγό της, ενώ κατά την παραμονή της εκεί εργάστηκε μεταξύ άλλων στο ραδιόφωνο, αλλά και στο ελληνικό τμήμα των επιχειρήσεων Νιάρχου.
Ερχόμενη στην Αυστραλία επανενώθηκε με τα αδέλφια της που είχαν ήδη μεταναστεύσει εκεί και λίγο μετά στην ηλικία των 45 ετών πήρε την απόφαση να σπουδάσει κοινωνιολογία.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της η ίδια δήλωνε ότι ήταν ο “αντάρτης” της οικογένειας.
“Στην Αυστραλία όταν πήγα πανεπιστήμιο ήμουν πάνω από 40 ετών και τότε οι άντρες, όταν πήγαιναν να σπουδάσουν σε αυτή την ηλικία, έπαιρναν υποτροφία. Όχι όμως και οι γυναίκες…”
“Αυτό με έκανε φεμινίστρια”.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
