 |
|
|  Δευτέρα 13/5
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Ώρες «θαλαμηγού»
για κουρασμένους
...πρωθυπουργούς!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΕΝΑΣ αριστερός που σέβεται τον εαυτό του, ο καθαρόαιμος δηλαδή αριστερός, ανεβαίνει ποτέ σε κότερα εφοπλιστών; Όχι. Βεβαίως, ούτε στον... αιώνα τον άπαντα, θα δέχονταν φιλοξενία σε βίλες πλουσίων. Μάλιστα, για τους νέους που δεν το έζησαν, την δεκαετία του ´80 δεν διανοούνταν αριστερός (και δη κουκουές), να αγοράσει αυτοκίνητο εάν αυτό δεν ήταν, αποκλειστικά, ή «LADA» ή «Μόσκβιτς»! Ήταν κανόνας απαράβατος η κομματική πειθαρχία οσον αφορά στην προστασία της γραμμής που χάραζε τα όρια της «ταξικής διαφοράς». Είσαι αριστερός και σέβεσαι τον εαυτό σου; Δεν πρέπει να έχεις καμία σχέση με το κεφάλαιο! Ο ταξικός εχθρός πρέπει να είναι απέναντι...
ΛΟΙΠΟΝ, έχουν πλάκα αυτά τα «μανιφέστα» εποχής. (Αυτά είπαμε, σε άλλες εποχές). Και όπως παντού στην χώρα, έτσι και στην παρέα των Λαρισαίων προχθές, πυροδότησε ατέλειωτες συζητήσεις η αποκάλυψη της φιλοξενίας (για σύντομες διακοπές ξεκούρασης), του πρωθυπουργού Αλέξη, στο ιδιωτικό σκάφος - θαλαμηγό της εφοπλιστικής οικογένειας Παναγοπούλου.
-«Απαπα...Τι δουλειά είχε να πάει; Είναι αριστερός αυτός; Με δεξιές συναναστροφές; Τι μάθαινε τόσα χρόνια απο την καθοδήγηση στα αμφιθέατρα;».
-«Ακούστε πού είχαμε φτάσει...» - προκαλεί την προσοχή ένας άλλος της παρέας: «Είχα κάποτε ένα μερσεντές, (έχουν σχεδόν όλοι οι Αλβανοί σήμερα) και βλέπω μπροστά μου τον κουμπάρο με τα παιδιά να περπατούν προς το σπίτι. Σταματώ και ανοίγω την πόρτα να τους πάρω». «Όχι κουμπάρε θα πάμε σπίτι με τα πόδια» - μου αποκρίνεται και φεύγω. Ύστερα έμαθα τον λόγο που αρνήθηκε να μπει στο αυτοκίνητο. Διότι, «ένας γνήσιος αριστερός δεν θα έμπαινε ποτέ σε Μερσεντές!».
Αλλά με αυτά και αυτά, το (τοξικό και πάλι) πολιτικό προεκλογικό κλίμα αποσπά την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Και καλά «ο εχθρός της Αριστεράς είναι ο ιμπεριαλισμός», όμως εδώ οι Τούρκοι ... θα μπουν στο Αιγαίο και τούτοι οι λεβέντες στη Βουλή παίζουν ναυμαχίες με ...κότερα και θαλαμηγούς! Με τους πολίτες αποσβολωμένους να μην μπορούν πλέον να διακρίνουν την αλήθεια από του ψέμα, αφού σε κάθε προεκλογική αναμέτρηση όλοι τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια...
ΕΤΣΙ τα κότερα και η ελίτ, ο Πολάκης και η μαγκιά του, μονοπώλησαν και πάλι τον πολιτικό διάλογο, σε μια χώρα σχεδόν ολοκληρωτικά υποθηκευμένη από δανεικά και έναν λαό να προσδοκά μάταια την επαναφορά στην οικονομική και κοινωνική ομαλότητα. Σήμερα είναι το σκάφος ενός εφοπλιστή, αύριο θα είναι η βίλα κάποιου αριστερού, την άλλη η ανακάλυψη αδήλωτων λογαριασμών κάποιων δεξιών, πολιτικά κολπάκια που πέφτουν ως ομίχλη για να κρύβουν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Καυγάδες πολιτικών, σε έναν αγώνα αναμέτρησης για το ποιος θα κοροϊδέψει τον κόσμο περισσότερο, αφού υπόσχονται προεκλογικά πως δεν θα εφαρμόσουν τα σκληρά μέτρα τα οποία ήδη ψήφησαν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
