 |
|
|  Κυριακή 17/3
ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ
Μετά το μακελειό σε δύο τεμένη του Κράιστσερτς, κανείς κάτοικος πλέον δεν αισθάνεται ασφαλής,σε αυτή την ήσυχη και ειρηνική χώρα
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Οι Νεοζηλανδοί δεν καταλαβαίνουν. Γιατί να συμβεί σε αυτούς; Γιατί το μακελειό της Παρασκευής σε δύο τεμένη του Κράιστσερτς έγινε σε μια χώρα του Νότιου Ειρηνικού που θεωρείται από τις πιο ήσυχες και ειρηνικές στον κόσμο;
Ακριβώς γιατί κανείς δεν περίμενε να συμβεί σε ένα τέτοιο μέρος, τους απάντησε, έμμεσα, ο Αυστραλός δράστης στο «μανιφέστο» που δημοσιοποίησε στο ίντερνετ προτού επιτεθεί εναντίον της μουσουλμανικής κοινότητας.
«Μια επίθεση στη Νέα Ζηλανδία θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου στην πραγματικότητα της επίθεσης που διεξάγεται εναντίον του πολιτισμού μας, στο γεγονός ότι κανένα μέρος στον κόσμο δεν είναι απρόσβλητο, οι εισβολείς είναι παντού στη γη μας, κανένα μέρος, ακόμη και το πιο απομακρυσμένο, δεν είναι ασφαλές».
Αυτό το νέο αίσθημα ανασφάλειας, όχι απέναντι στους μετανάστες αλλά στους πιο φανατικούς εχθρούς των Νεοζηλανδών, ο Κρις, που ήρθε με τα τρία παιδιά του για να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα μπροστά σε ένα από τα τεμένη, θα το νιώθει στο εξής: ένας μόνον ένοπλος άνδρας, λέει, «απέδειξε πως δεν υπάρχει κανένα μέρος αρκετά απομακρυσμένο».
«Είναι πολύπλοκο να πεις στα παιδιά την αλήθεια χωρίς να τους δείξεις την πραγματική φύση μιας ανθρωπότητας που είναι ικανή για τέτοια πράγματα», προσθέτει.
«Ήρθα στη Νέα Ζηλανδία γιατί την πρώτη φορά που ήρθα εδώ, το 2011, ανακάλυψα ένα μέρος που ήταν ο παράδεισος πάνω στη Γη και αποφάσισα να φέρω την οικογένειά μου για να ζήσουμε εδώ ειρηνικά, μακριά από τη βία», εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας άνδρας παλαιστινιακής καταγωγής που δεν δίνει το όνομά του.
«Μπορεί να βρισκόταν σε μια συμπονετική και πολιτισμένη κοινωνία όμως, την ίδια στιγμή, χάρη στους ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης, κατάφερε να βυθιστεί σε μια εντελώς άλλη κοινότητα απ’ όπου άντλησε τις ιδέες και το μίσος του», λέει προσπαθώντας να καταλάβει. Μια εξήγηση που μοιάζει να επιβεβαιώνει, τουλάχιστον εν μέρει, την ομολογία που ανήρτησε στο διαδίκτυο ο δράστης.
Η Νέα Ζηλανδία ήταν το 2018 δεύτερη σύμφωνα με τον Δείκτη Παγκόσμιας Ειρήνης, έναν κατάλογο που καταρτίζει το περιοδικό Economist και προσπαθεί να κατατάξει τις χώρες ανάλογα με τον βαθμό φιλειρηνισμού. Μόνο η Ισλανδία είναι πιο ήρεμη.
Μέσα σε 36 λεπτά την Παρασκευή, 49 μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν εν ψυχρώ, ένας απολογισμός μεγαλύτερος από το σύνολο των δολοφονιών που διαπράχθηκαν στο αρχιπέλαγος το 2018.
Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι ούτε κι αυτή ασφαλώς ένας ουτοπικός κόσμος.Ήταν μερικές φορές το σκηνικό ρατσιστικών ενεργειών ή ενεργειών εχθρικών προς τους μετανάστες. Όταν όμως αυτές γίνονταν πρωτοσέλιδα, απορούσε κανείς πώς τέτοια πράγματα μπορούσαν να συμβούν – μέχρι που έγινε η επίθεση της 15ης Μαρτίου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
