 |
|
|  Tρίτη 19/2
«New York Times»
Οι ιστορίες ομοφυλόφιλων ιερέων δεν έχουν ειπωθεί στον έξω κόσμο
ΜΙΛΓΟΥΟΚΙ/ekirikas.com
Ο Γκρέγκορι Γκρέιτεν ήταν 17 χρόνων όταν οι ιερείς οργάνωσαν ένα παιχνίδι. Ηταν το 1982, γράφει η «New York Times», όταν αποχώρησε με συμμαθητές του από το Σαν Λόρενς, ένα καθολικό σεμινάριο για εφήβους που εκπαιδεύονταν για ιερείς.
Οι ηγέτες ρώτησαν τα παιδιά τι θα προτιμούσε να είναι, καμένος στο 90% του σώματός του, παραπληγικός ή ομοφυλόφιλος. Καθένας επέλεξε να είναι είτε καμένος, είτε παραπληγικός. Κανείς δεν υπογράμμισε τη λέξη «γκέι». Ονόμαζαν το παιχνίδι «Παιχνίδι της Ζωής».
Του έμεινε χαραγμένο το μάθημα. Επτά χρόνια αργότερα, ανέβηκε στο παράθυρο του οικοτροφείου και κρέμασε το ένα πόδι στο κενό. «Είμαι πράγματι γκέι», είπε για πρώτη φορά τότε ο πάτερ Γκρέιτεν, θυμάται ως ιερέας πλέον κοντά στο Μιλγουόκι. «Ηταν σαν θανατική ποινή».
Ο μεντεσές όμως της «ντουλάπας» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αποτελεί μία αδύνατη αντίφαση. Για χρόνια οι ηγέτες της Εκκλησίας έδιωχναν με ντροπή το ομοφυλοφιλικό ποίμνιο και επέμειναν ότι οι «ομοφυλοφιλικές τάσεις» είναι «διαταραγμένες». Και όμως, χιλιάδες ιερείς της Εκκλησίας είναι ομοφυλόφιλοι.
Οι ιστορίες ομοφυλόφιλων ιερέων δεν έχουν ειπωθεί στον έξω κόσμο. Μόνο μεταξύ τους, εάν βεβαίως γνωρίζονται καλά.
Λιγότεροι από 10 ιερείς στις ΗΠΑ έχουν τολμήσει να μιλήσουν δημόσια. Αλλά οι γκέι άνδρες αποτελούν πιθανώς το λιγότερο 30 με 40% όλης της αμερικανικής καθολικής ιεροσύνης, σύμφωνα με δεκάδες εκτιμήσεις από τους ίδιους τους γκέι ιερείς και ερευνητές.
Ορισμένοι ιερείς λένε ότι ο αριθμός φτάνει κοντά στο 75%. Ενας ιερέας στο Γουισκόνσιν είπε ότι υποθέτει πως κάθε ιερέας είναι γκέι εκτός αν γνωρίζει πράγματι ότι δεν είναι.
Ενας ιερέας από την Φλόριδα το έθεσε έτσι: «Το ένα τρίτο είναι γκέι, ένα τρίτο ετεροφυλόφιλο και ένα τρίτο δεν ξέρει τι στα κομμάτια είναι».
Δύο δωδεκάδες ιερείς γκέι και αρμόδιοι σεμιναρίων από 13 Πολιτείες μοιράστηκαν τις λεπτομέρειες της ζωής τους στην καθολική «ντουλάπα» με την «New York Times», τους τελευταίους δύο μήνες.
Οι συνεντεύξεις δόθηκαν στις εκκλησίες τους πριν τη Λειτουργία, από μουσεία τέχνης τα Σαββατοκύριακα, από τα διαμερίσματά τους, διακοσμημένα με ροζ φώτα από νέον και στα διαλείμματα μαθημάτων στα σεμινάρια. Ορισμένοι δέχτηκαν να φωτογραφηθούν εάν έμεναν μυστικές οι ταυτότητές τους.
Σχεδόν όλοι τους απαίτησαν αυστηρή εμπιστευτικότητα ώστε να μην φοβηθούν αντίποινα από επισκόπους και ανωτέρους. Ορισμένοι είχαν ρητά απαγορεύσει να μιλήσουν φανερά. Οι περισσότεροι ανήκουν σε ενεργή ενορία και θα μπορούσαν να χάσουν περισσότερα από μία δουλειά.
Η Εκκλησία σχεδόν πάντα ελέγχει το σπίτι, την ασφάλεια και τη σύνταξη του ιερέα. Θα μπορούσαν να χάσουν όλα αυτά αν ο επίσκοπος αντιληφθεί ότι η σεξουαλικότητά τους αντίκειται στα ήθη της Εκκλησίας, ακόμη κι αν τηρεί τον όρκο της αγαμίας.
Το περιβάλλον για τους γκέι ιερείς έγινε ακόμη πιο επικίνδυνο. Γιατί οι υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων έχουν πυροδοτήσει κατηγορίες ότι η ομοφυλοφιλία είναι υπεύθυνη για την κρίση της Εκκλησίας.
Επώνυμοι επίσκοποι έχουν χαρακτηρίσει ομοφυλόφιλους ιερείς ως τη ρίζα του προβλήματος και δεξιά ΜΜΕ επιτίθενται σε αυτό που αποκαλούν «ομοφυλοφιλική υποκουλτούρα» της Εκκλησίας, «μαφία λεβάντας» ή «ομοφυλοφιλική κλίκα».
Ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος ανέβασε τους τόνους χαρακτηρίζοντας την ομοφυλοφιλία ως «μόδα της εποχής».
«Η μεγάλη πλειοψηφία των γκέι ιερέων δεν είναι ασφαλής», ανέφερε ο Μπομπ Μπάσεν, ιερέας στο Παρκ Σίτι της Γιούτα, που διώχθηκε πριν 12 χρόνια όταν έκανε Λειτουργία για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Η ζωή «δεν είναι στην ντουλάπα. Είναι στο κλουβί» είπε, καθώς ως γνωστόν στην ντουλάπα αναφέρονται οι γκέι στην Αμερική όταν κρύβουν την ομοφυλοφιλία τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
