 |
|
|  Σάββατο 16/2
ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ-ΗΠΑ
Ο καθηγητής καρδιοχειρουργικής του Γιέιλ, Ιωάννης Ελευθεριάδης εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε τον καθηγητή καρδιοχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γιέιλ, Ιωάννη Ελευθεριάδη, ως αντεπιστέλλον μέλος της, στην κατηγορία των Ελλήνων επιστημόνων του εξωτερικού, στον κλάδο των Ιατρικών Επιστημών της Τάξης των Θετικών Επιστημών.
Ο δρ Ιω. Ελευθεριάδης γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ από Έλληνες μετανάστες και μιλάει ελληνικά. Το 1976 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Yale, όπου ειδικεύθηκε στη γενική χειρουργική και στην καρδιοθωρακική. To 2006 αναγορεύθηκε καθηγητής καρδιοθωρακικής χειρουργικής στην Έδρα William W. L. Glenn.
Διετέλεσε διευθυντής καρδιοθωρακικής χειρουργικής στο Yale, καθώς και στο νοσοκομείο Yale-New Haven επί 15 χρόνια, έως ότου αναλάβει το 2011 ιδρυτικός διευθυντής του εξειδικευμένου διεπιστημονικού Κέντρου του πρώτου «Ινστιτούτου Αορτής» στο νοσοκομείο Yale-New Haven. Το Κέντρο διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις στις ΗΠΑ για τη θεραπεία της ανευρυσματικής θωρακικής αορτής, μια μεγάλη βάση δεδομένων για ασθενείς με αορτική νόσο (πάνω από 5.000) και μια τράπεζα ιστών από δείγματα αορτής (πάνω από 2.000 ασθενείς).
Ο Ιω. Ελευθεριάδης είναι ένας από τους κλινικά πιο ενεργούς ακαδημαϊκούς καρδιοχειρουργούς των ΗΠΑ, διεθνώς αναγνωρισμένος ως ειδικός σε επεμβάσεις βλαβών της αριστερής κοιλίας, ιδιαίτερα στην μεταμοσχευτική παράκαμψη των στεφανιαίων αρτηριών, στην ανευρυσματεκτομή της αριστερής κοιλίας και στην μεταμόσχευση τεχνητής καρδιάς.
Έχει εκπαιδεύσει δεκάδες ιατρούς στην καρδιοχειρουργική από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και 20 Ελλήνων ιατρών, ενώ συχνά επισκέπτεται την Ελλάδα ως επισκέπτης χειρουργός και για να δώσει διαλέξεις. Έχει συγγράψει πάνω από 400 επιστημονικά άρθρα στην ευρεία περιοχή της μελέτης της καρδιάς και του θώρακα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
