 |
|
|  Δευτέρα 4/2
Ενας 37χρονος εξελέγη Πρόεδρος στο Ελ Σαλβαδόρ
Ο Ναγίμπ Μπουκέλε έλαβε από τον πρώτο γύρο σχεδόν το 54% των ψήφων
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Ναγίμπ Μπουκέλε, 37 ετών, το enfant terrible της πολιτικής σκηνής του Ελ Σαλβαδόρ, εκλέχθηκε πρόεδρος της χώρας χθες Κυριακή, από τον πρώτο γύρο, συγκεντρώνοντας σχεδόν το 54% των ψήφων στη μικρότερη, αλλά πιο πυκνοκατοικημένη, χώρα της Κεντρικής Αμερικής.
«Μπορούμε να ανακοινώσουμε πια με βεβαιότητα (...) ότι κερδίσαμε την προεδρία της Δημοκρατίας του Σαλβαδόρ». «Τα καταφέραμε!», δήλωσε ο πρώην δήμαρχος του Σαν Σαλβαδόρ, απευθυνόμενος σε υποστηρικτές του που τον επευφημούσαν σε ξενοδοχείο της πρωτεύουσας.
Η νίκη του υποψήφιου του συντηρητικού κόμματος Μεγάλη Συμμαχία για την Ενότητα (GANA) αναγνωρίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα από τους κυριότερους αντιπάλους του, τον Κάρλος Καγέχα, πλούσιο επιχειρηματία, στέλεχος του δεξιού κόμματος Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία (ARENA) καθώς και τον Ούγο Μαρτίνες του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN, το άλλοτε κίνημα των ανταρτών), προστατευόμενο του απερχόμενου προέδρου Σαλβαδόρ Σάντσες Σερέν.
Ο πρόεδρος της εκλογικής επιτροπής (Tribunal Supremo Electoral, TSE) Χούλιο Ολίβο ανακοίνωσε ότι τα αποτελέσματα, αν και όχι ακόμη οριστικά, καταγράφουν μια «αμετάκλητη» τάση υπέρ του πρώην δημάρχου της πρωτεύουσας. Με καταμετρημένο το 87% των ψήφων, η επιτροπή ανέφερε πως ο Μπουκέλε συγκέντρωνε 53,78%.
Ο έκτος πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ μετά το 1992 και το τέλος του εμφυλίου πολέμου ο οποίος αιματοκύλισε τη χώρα της Κεντρικής Αμερικής για 12 χρόνια θα έχει την αποστολή να αντιμετωπίσει τη διπλή κακοδαιμονία της βίας των μάρας, των συμμοριών του οργανωμένου εγκλήματος, και της φτώχειας.
Η προεδρική θητεία είναι πενταετής και δεν ανανεώνεται, και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία διατηρεί το κόμμα της παραδοσιακής δεξιάς, η ARENA, τουλάχιστον ως τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, το 2021.
Λίγοι περισσότεροι από 5,2 εκατ. ψηφοφόροι κλήθηκαν στις κάλπες για την αναμέτρηση αυτή, η οποία εκτυλίχθηκε σε ήρεμη, σχεδόν εορταστική ατμόσφαιρα, όπως το θέλει η παράδοση των τελευταίων δεκαετιών, μετά τον εμφύλιο στο Ελ Σαλβαδόρ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
