 |
|
|  Παρασκευή 1/2
Ένα κρυστάλλινο βαρέλι γεμάτο με κρασί Sauternes, μια παγκόσμια πρώτη
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Ένα βαρέλι από καθαρό κρύσταλλο, όπως και τα πριτσίνια του, περιέχει 225 λίτρα κρασί Sauternes. Αυτό το μοναδικό κομμάτι στον κόσμο, που υπογράφουν τα εργαστήρια Lalique, στολίζει εδώ και εβδομάδες για τα 400 του χρόνια το chateau Lafaurie-Peyraguey στη Γιρόνδη της νοτιοδυτικής Γαλλίας.
Το βαρέλι που έχει το μέγεθος και το σχήμα ενός κλασικού βαρελιού του Μπορντό ζυγίζει σχεδόν 400 κιλά μόλις γεμίσει με κρασί Sauternes. Τα στεφάνια του είναι δερμάτινα. Στον διαφανή εμπρόσθιο πυθμένα του είναι χαραγμένο το θέμα μιας γκραβούρας του Ρενέ Λαλίκ του 1928 με τίτλο "Γυναίκα και σταφύλια", η οποία φιγουράρει επίσης στις φιάλες αυτού του premier grand cru του 1855.
Τεχνίτες 12 ειδικοτήτων και δύο χρόνια δουλειάς χρειάστηκαν για την κατασκευή, τη συναρμολόγηση και τη διακόσμησή του στο εργοστάσιο Lalique στο Βίνγκεν-σιρ-Μόντερ της Αλσατίας. Η τιμή του δεν έγινε γνωστή.
Το κομμάτι αυτό φιλοτεχνήθηκε για την 400ή επέτειο (από το 1618 έως το 2018) του chateau Lafaurie-Peyraguey, ιδιοκτησίας του ομίλου Lalique και του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου Σίλβιο Ντεντς. "Η ιδέα ήταν να κάνουμε ένα εκθεσιακό κομμάτι που θα αντανακλά τη σύγκλιση μεταξύ του κρυστάλλου και του κρασιού. Του κρυστάλλου που ντύνει το κρασί... μια παγκόσμια πρώτη", εξηγεί ο Νταβίντ Μπολζάν, γενικός διευθυντής των Αμπελώνων Silvio Denz.
"Το βαρέλι κατασκευάστηκε μόνο για να εκτίθεται καθώς είναι ιδιαίτερα εύθραυστο και πολύ βαρύ για να χρησιμοποιηθεί. Περιέχει τη σοδειά του 2013, την πρώτη που οινοποιήθηκε στο σατό υπό τη διεύθυνση του Σίλβιο Ντεντς, το premier millesime του 2013" πρόσθεσε, και αντιπροσωπεύει την ένωση μεταξύ της Lalique και του Chateau Lafaurie-Peyraguey, μεταξύ της γαλλικής τεχνογνωσίας και της ευζωίας, τη συγχώνευση μεταξύ του χρυσού από το αμπελοτόπι της Σοτέρν και του κρυστάλλου της Αλσατίας", σύμφωνα με τον όμιλο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
