 |
|
|  Σάββατο 26/1
Πρόσωπα
Ζαν Γουίλις: Ο ομοφυλόφιλος βουλευτής που έφτυσε στο πρόσωπο τον ακροδεξιό Πρόεδρο τής Βραζιλίας, Ζαΐχ Μπολσονάρου, παραιτήθηκε και εγκατέλειψε την χώρα γιατί δέχεται απειλές κατά της ζωής του
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο μοναδικός ανοιχτά ομοφυλόφιλος βουλευτής στη Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν θα υπηρετήσει και τρίτη θητεία και έφυγε από την χώρα εξαιτίας των αυξανόμενων απειλών κατά της ζωής του μετά την εκλογή του ακροδεξιού προέδρου Ζαΐχ Μπολσονάρου.
"Το να διατηρείς την απειλούμενη ζωή σου είναι και μια στρατηγική για να πολεμήσεις για καλύτερες ημέρες", έγραψε στο Twitter ο 44χρονος Ζαν Γουίλις, ο οποίος είναι μέλος του αριστερού Κόμματος Σοσιαλισμός και Ελευθερία (PSOL).
"Κάναμε πολλά πράγματα για το κοινό καλό. Και θα κάνουμε πολλά περισσότερα όταν έλθουν καινούργιοι καιροί", πρόσθεσε ο βουλευτής, ενεργό μέλος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ.
Παρότι το γραφείο Τύπου της Βουλής δήλωσε ότι ο Γουίλις δεν έχει επισήμως παραιτηθεί, το προσωπικό γραφείο του είπε στο AFP ότι έχει αποφασίσει να παραιτηθεί και ότι θα παραμείνει "εκτός της χώρας" για μια χρονική περίοδο χωρίς να διευκρινίζει σε ποιά χώρα θα καταφύγει.
Προς το παρόν ταξιδεύει στην Ευρώπη και όπως είπε στην Folha de S. Paulo πρόθεσή του ήταν να βρει ένα μέρος για να κάνει το διδακτορικό του.
"Θεωρώ ότι αυτή η σημερινή πολιτική βία στη χώρα μας θα περάσει.΄Ισως στο μέλλον να επιστρέψω σε αυτό. Υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι για να πολεμήσει κάποιος για έναν σκοπό που δεν είναι θεσμικοί", κατέληξε.
Στην ίδια συνέντευξή του στην εφημερίδα Folha δήλωσε ότι η εκλογή του Μπολσονάρου τον Οκτώβριο από μόνη της δεν προκάλεσε την απόφασή του, αλλά μάλλον "το επίπεδο της βίας το οποίο αυξήθηκε μετά την εκλογή του προέδρου" υπογραμμίζοντας έτσι την αύξηση των επιθέσεων εις βάρος μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ.
Τον Νοέμβριο η Διαμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (CIDH) ζήτησε από τη Βραζιλία να λάβει "τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τη ζωή και την προσωπική ακεραιότητα" του Γουίλις και της οικογένειάς του.
Μιλώντας στην εφημερίδα δήλωσε αδύναμος καθώς το όνομά του "αμαυρώθηκε από ψέματα".
Ο ίδιος κατήγγειλε ότι η βία στη Βραζιλία έχει αυξηθεί μετά την εκλογή του Μπολσονάρου και ότι ο ίδιος έχει στοχοποιηθεί από δυσφημιστικές εκστρατείες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κατήγγειλε ότι ο κόσμος των σπρώχνει στον δρόμο παρά την παρουσία των σωματοφυλάκων του και ότι έχει κουραστεί να ζει υπό προστασία, κάτι που κρίθηκε αναγκαίο μετά την δολοφονία της Φράνκο.
Ο Μπολσονάρου έχει δεσμευτεί να πατάξει την διαφορά και το έγκλημα, αλλά έχει ακραίες ρατσιστικές και ομοφοβικές θέσεις.
Ο Γουίλις έχει συγκρουστεί πολλές φορές στο Κογκρέσο με τον Μπολσονάρου: στη διάρκεια των ακροαματικών διαδικασιών για την καθαίρεση της πρώην προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ τον Απρίλιο του 2016, είχε φτύσει τον Μπολσονάρου στο πρόσωπο όταν ο τελευταίος αφιέρωσε την ψήφο του υπέ της καθαίρεσης σε έναν βασανιστή της στρατιωτικής δικτατορίας της Βραζιλίας.
Ο Γουίλις είναι ένας από τους δέκα εκλεγμένους βουλευτές του PSOL και θα αντικατασταθεί από τον Ντέιβιντ Μιράντα, ο οποίος είναι επίσης ομοφυλόφιλος και παντρεμένος με τον βραβευμένο με Πούλιτζερ αμερικανό δημοσιογράφο Γκλεν Γκρίνγουολντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
