 |
|
|  Σάββατο 19/1
Ποινή κάθειρξης 7 ετών σε λευκό πρώην αστυνομικό του Σικάγου για τον φόνο μαύρου εφήβου ,με...16 πυροβολισμούς,"επειδή φαινόταν απειλητικός"
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δικαστής επέβαλε χθες Παρασκευή ποινή κάθειρξης 81 μηνών στον λευκό πρώην αστυνομικό της πόλης του Σικάγου, Τζέισον Βαν Ντάικ, που είχε κριθεί ένοχος για τον φόνο ενός μαύρου εφήβου, τον οποίο είχε πυροβολήσει 16 φορές, με τρόπο που ήταν «εντελώς αχρείαστος», τον Οκτώβριο του 2014.
Ο δικαστής της Κομητείας, Κουκ Βίνσεντ Γκογκάν ανακοίνωσε την ποινή του Βαν Ντάικ, διευκρινίζοντας ότι θα πρέπει να εκτίσει τουλάχιστον 2 χρόνια ποινή φυλάκισης πριν αποκτήσει το δικαίωμα για να αιτηθεί αποφυλάκιση υπό όρους.
Ο 40χρονος Βαν Ντάικ, που εμφανίστηκε στο δικαστήριο αξύριστος, φορώντας κιτρινοπορτοκαλί φόρμα φυλακισμένου, βρισκόταν αντιμέτωπος με ποινή κάθειρξης έως και 20 έτη για ανθρωποκτονία από πρόθεση και έως και 30 χρόνια κάθειρξη για κάθε μία από τις 16 κατηγορίες βιαιοπραγίας – μία κατηγορία για κάθε σφαίρα που πυροβόλησε τον Λακουάν ΜακΝτόναλντ, 17 ετών, ενώ ο τελευταίος κράταγε μαχαίρι
Ο Γκογκάν δεν αποφάνθηκε επί των 16 κατηγοριών, εξηγώντας ότι η ανθρωποκτονία από πρόθεση είναι το πιο σοβαρό αδίκημα.
Με δήλωση που ανέγνωσε πριν την ανακοίνωση της ποινής του, ο Βαν Ντάικ χαρακτήρισε την ημέρα που πυροβόλησε και σκότωσε τον ΜακΝτόναλντ ως «την χειρότερη μέρα της ζωής μου».
«Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να πυροβολήσω τον Λακουάν ΜακΝτόναλντ» είπε.
Κατά τη διάρκεια της δίκης τον περασμένο Οκτώβριο, που διήρκεσε δέκα ημέρες, ο πρώην αστυνομικός ισχυρίστηκε ότι άνοιξε πυρ διότι ο έφηβος του φαινόταν απειλητικός. Οι συνήγοροί του προσπάθησαν να αντιτάξουν στις — συντριπτικές για τον εντολέα τους — εικόνες του βίντεο το «υπόβαθρο» της υπόθεσης, ενώ παρουσίασαν τον ΜακΝτόναλντ ως «σκληρό κακοποιό» που ετοιμαζόταν να διαπράξει «σωρεία εγκλημάτων».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
