 |
|
|  Σάββατο 12/1
Associated Press
Οι υπηρεσίες μετανάστευσης τών ΗΠΑ ενέκριναν χιλιάδες αιτήσεις για χορήγηση βίζας σε ανήλικες «νύφες»
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Χιλιάδες αιτήματα ανδρών που ζητούσαν να χορηγηθούν βίζες για να φέρουν στις ΗΠΑ ανήλικες "νύφες" ηλικίας ακόμη και 15 ετών, εγκρίθηκαν την περασμένη δεκαετία, σύμφωνα με μια έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Σε μία περίπτωση, σύμφωνα με το Associated Press, ένας 49χρονος αιτήθηκε να δοθεί βίζα για να παντρευτεί μια 15χρονη.
Οι εγκρίσεις αυτές είναι νόμιμες στις ΗΠΑ: ο νόμος δεν προβλέπει ελάχιστο όριο ηλικίας για να παντρευτεί κανείς. Εξετάζοντας τα αιτήματα για να επιτρέψουν την είσοδο σε "αρραβωνιαστικιές" ή "συζύγους", οι υπηρεσίες εξετάζουν μόνο αν ο γάμος είναι νόμιμος στη χώρα προέλευσης των γυναικών και αν θα ήταν νόμιμος στην Πολιτεία όπου κατοικεί μόνιμα ο αιτών.
Τα στοιχεία αυτά όμως εγείρουν ερωτηματικά για το αν το μεταναστευτικό σύστημα μπορεί να διευκολύνει τους εξαναγκαστικούς γάμους και αν η αμερικανική νομοθεσία παραβλέπει το πρόβλημα, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για να περιοριστούν οι γάμοι παιδιών. Οι γάμοι μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο στις ΗΠΑ και οι περισσότερες Πολιτείες τους επιτρέπουν, υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε στην έκθεσή της η Επιτροπή Εσωτερικής Ασφάλειας της Γερουσίας, κατατέθηκαν περισσότερες από 5.000 αιτήσεις από ενήλικους για λογαριασμό ανηλίκων και σχεδόν 3.000 ανήλικοι επιδίωξαν να φέρουν στις ΗΠΑ μεγαλύτερους σε ηλικία "συζύγους".
Ορισμένα θύματα εξαναγκαστικών γάμων υποστηρίζουν ότι το δέλεαρ ενός αμερικανικού διαβατηρίου, σε συνδυασμό με τη χαλαρή νομοθεσία για τους γάμους, πυροδοτούν αυτές τις αιτήσεις.
"Το διαβατήριό μου μού κατέστρεψε τη ζωή", είπε στο πρακτορείο η Νάιλα Αμίν, μια γυναίκα που μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη αλλά έχει και την πακιστανική υπηκοότητα. Η οικογένειά της την πάντρεψε όταν ήταν 13 ετών στο Πακιστάν και κατόπιν αιτήθηκαν να φέρουν στις ΗΠΑ τον 26χρονο "σύζυγό" της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
