 |
|
|  Tρίτη 4/12
Ο σκύλος του Τζορτζ Χ. Ου. Μπους τον συνόδευσε στο τελευταίο του ταξίδι...
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Ήταν ο πιο πιστός του φίλος, αφότου του ανέθεσαν να προσέχει τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο λίγο μετά τον θάνατο της συζύγου του, και ο Σάλι, το λαμπραντόρ που έχει εκπαιδευτεί για να βοηθάει βετεράνους, συνόδευσε τη σορό του αφεντικού της έως την Ουάσιγκτον, για το τελευταίο του ταξίδι.
Φορώντας ένα λουράκι με τα χρώματα της αμερικανικής σημαίας, το λαμπραντόρ μεταφέρθηκε στον τερματικό σταθμό του Χιούστον, στο Τέξας, για να συνοδεύσει το φέρετρο του αφεντικού του στο προεδρικό αεροσκάφος, το Air Force One, που προσέφερε στην οικογένεια ο Ντόναλντ Τραμπ.
«Αποστολή εξετελέσθη» έγραφε κάτω από μια φωτογραφία, όπου διακρίνεται ο σκύλος να είναι ξαπλωμένος δίπλα στο φέρετρο του Τζορτζ Χ.Ου Μπους, που απεβίωσε την Παρασκευή σε ηλικία 94 ετών. Η φωτογραφία αναρτήθηκε την Κυριακή στον λογαριασμό στο Instagram που δημιουργήθηκε για αυτό το ζώο συντροφιάς (sullyhwbush).
Η ώρα της απόσυρσης δεν έχει προς το παρόν φθάσει για τον Σάλι, που πήρε το όνομά του από έναν πιλότο της πολιτικής αεροπορίας, τον Τσέσλι Σάλι Σάλενμπεργκερ, ο οποίος κατάφερε να προσυδατώσει με επιτυχία το αεροσκάφος του στον ποταμό Χάντσον, στη Νέα Υόρκη, το 2009.
Ο Σάλι, που έχει εκπαιδευτεί για να συντροφεύει και να ηρεμεί τους πρώην στρατιώτες που έχουν τραυματιστεί ή υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα, θα πάει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Walter Reed, κοντά στην Ουάσιγκτον.
«Ο σκύλος θα λείψει πολύ στην οικογένειά μας, όμως νιώθουμε παρηγοριά γνωρίζοντας ότι θα προσφέρει την ίδια χαρά στη νέα του κατοικία, το Walter Reed, όπως και στον 41ο» έγραψε ο γιος του 41ου προέδρου των ΗΠΑ και ο ίδιος 43ος πρόεδρος της χώρας Τζορτζ Ου. Μπους, στο Instagram. Το μήνυμά του είχε λάβει 250.000 likes έως το πρωί της Δευτέρας.
Ο Σάλι ήταν δύο χρονών όταν τον έφεραν τον Ιούνιο στον Τζορτζ Χ. Ου. Μπους Η σύζυγός του πρώην προέδρου, που έζησαν μαζί για περισσότερα από 70 χρόνια, η Μπάρμπαρα Μπους, είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα, τον Απρίλιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
