 |
|
|  Τρίτη 23/10
Το Θέατρο στην Ομογένεια
Το «Θέλω μια χώρα» έφεραν δυο Ελληνίδες στο Μανχάταν
Της Ματίνας Δεμελή/ekirikas.com
«Θέλω μια χώρα». Αυτός είναι ο τίτλος του έργου που «έφεραν» στις θεατρικές αίθουσες του International Fringe Festival δύο Ελληνίδες. Η Λητώ Τριανταφυλλίδου που ανέλαβε τη σκηνοθεσία και η Ελένη Δρίβα, η οποία έκανε την παραγωγή και τη μετάφραση. Το έργο γράφτηκε το 2013 από τον Ανδρέα Φλουράκη και περιγράφει το πολιτικό κλίμα της εποχής στην Ελλάδα.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έφερε ένα λαϊκό αίτημα για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που είχε οδηγήσει τη χώρα στα όρια της πτώχευσης. Το θεατρικό «Θέλω μια χώρα» πρωτοπαρουσιάστηκε σε πρώιμη μορφή τον Ιούνιο του 2013 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου σε σκηνοθεσία του Ρίχαρντ Τούμαν (Richard Twyman). Η πρώτη παράσταση του έργου στην Ελλάδα «ανέβηκε» με 65μελή θίασο του Θεάτρου Τέχνης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2015.
«Αποτελεί πραγματικά μοναδικό φαινόμενο σύγχρονου ελληνικού έργου, καθώς από την πρώτη του παράσταση έχει μια σταθερή παρουσία σε παγκόσμιο επίπεδο. Η παράσταση του ‘Θέλω μια χώρα’ στο International Fringe Festival ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια στα οποία γράφτηκε το έργο. Ο πολυπολιτισμικός θίασος που περιλαμβάνει Αμερικανούς αλλά και ηθοποιούς από όλο τον Κόσμο, στοχεύει στο να μεταφέρει το έργο στην πραγματικότητα της Αμερικής του σήμερα» θα πει η Ελένη Δρίβα και θα συμπληρώσει: «Οταν εγώ και η Λητώ διαβάσαμε το έργο πριν από δυο χρόνια αποφασίσαμε ότι θέλουμε να το ανεβάσουμε στη Νέα Υόρκη. Ετσι ξεκίνησε η μετάφρασή μου στα αγγλικά. Το έργο του Φλουράκη μας ‘κέρδισε’ διότι είναι ένα έργο διαχρονικό όπου οι χαρακτήρες του μάχονται για το δικαίωμα να ορίζουν τη ζωή τους ενεργά, συλλογικά και άμεσα..."
Η παράσταση είναι συμπαραγωγή του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού και της εταιρείας παραγωγής HDGP Productions, που δημιουργήθηκε αρχικά «ως αποτέλεσμα της ενασχόλησής μου με την ιστορική έρευνα και κατ’ επέκταση με θέατρο που έχει πολιτικό, κοινωνικό και ιστορικό χαρακτήρα. Είναι μια πολύ όμορφη συνεργασία με μια καταπληκτική ομάδα με ταλαντούχους ηθοποιούς και καλλιτέχνες» μας λέει η Ελένη Δρίβα.
Το International Fringe Festival δημιουργήθηκε πριν από 20 χρόνια και από τότε αποτελεί σταθμό στη θεατρική ανάπτυξη του indie theater της Νέας Υόρκης.
Τα εισιτήρια για την παράσταση είναι $22 και θα πραγματοποιηθούν τέσσερις παραστάσεις μέχρι τις 27 Οκτωβρίου. Ηδη η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 20 Οκτωβρίου. Το κοινό θα συναντηθεί στο The Fringe HUB, 685 Washington Street και θα οδηγηθεί στο θέατρο από έναν εκπρόσωπο του φεστιβάλ. Ολα τα θέατρα βρίσκονται σε από απόσταση τριών δρόμων από το αρχικό σημείο συνάντησης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
