 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 12.39μμ
----------------------------------------
ΦΕΤΟΣ ΠΑΜΕ ΕΛΛΑΔΑ
----------------------------------------
Νάξος: Ο τοίχος στην Απείρανθο έχει τη δική του ιστορία!
----------------------------------------
ΚΕΙΜΕΝΟ/ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ
Ο τοίχος στην Απείρανθο της Νάξου έχει μια δική του, ξεχωριστή ιστορία. Πρόκειται για έναν χώρο μίνι μάρκετ που αφήνει ελεύθερη την έμπνευση, τη φαντασία, τη μεταφορά μηνυμάτων και τη διάδοση συνθημάτων, χωρίς λογοκρισία, ντόπιων και τουριστών, Ελλήνων και ξένων.
Οι επισκέπτες που περιδιαβαίνουν τα σοκάκια του παραδοσιακού πετρόκτιστου χωριού στη Νάξο αντικρίζουν ξαφνικά κάτι το διαφορετικό. Άλλωστε, δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο να συναντάς έναν τοίχο καταστήματος γραμμένο από τη μία άκρη έως την άλλη.
«Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ πριν από τέσσερα χρόνια. Μου την είχε δώσει… Πήρα έναν μαρκαδόρο και έγραψα στον τοίχο ένα κοτσάκι. Είναι στιχάκια που βγάζουμε εδώ στην Απείρανθο» δήλωσε η ιδιοκτήτρια του μίνι μάρκετ Σμαρώ Γιακουμή.
Την επόμενη μέρα, η Σμαρώ Γιακουμή έγραψε από κάτω ένα δεύτερο στιχάκι. Κάποια στιγμή, βρήκε δίπλα ακόμη ένα κοτσάκι… Ηταν ντόπιοι του χωριού που θέλησαν να εκφραστούν με τον ίδιο τρόπο. «Αρχικά, γράφαμε μόνο εμείς οι κάτοικοι από την Απείρανθο. Το είδαν και κάποιοι ξένοι και μπήκαν κι αυτοί στο χορό και σύντομα ο τοίχος άρχισε να γεμίζει» μας λέει η εμπνεύστρια της ιδέας.
Τουρίστες και περαστικοί άρχισαν να γράφουν ό,τι τους βάραινε την ψυχή, για την αγάπη, στίχους από τραγούδια, απλώς το όνομά τους, ακόμη και ρητά! Η ιδιοκτήτρια του μίνι μάρκετ προμηθεύτηκε και κάποιους μαρκαδόρους για να δίνει στους ξένους, αρκετοί από τους οποίους έφτασαν σε σημείο να σκαρφαλώνουν σε σκάλες για να βρουν ελεύθερο χώρο να γράψουν.
Πλέον, τα μηνύματα έφτασαν να είναι εκατοντάδες. Επισκέπτες που θέλησαν μ' ένα στυλό ν' αφήσουν τα χνάρια τους. Κάποιοι άλλοι το έφτασαν πιο μακριά και το θεώρησαν γούρι…
Συγκεκριμένα, ένα ζευγάρι βρέθηκε στην Απείρανθο της Νάξου και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε. Επέστρεψαν όμως στο χωριό για να καταγράψουν το ευχάριστο γεγονός, ενώ όπως διαβεβαίωσαν την ιδιοκτήτρια του μίνι μάρκετ θα έρθουν ξανά, όταν αποκτήσουν παιδί.
«Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι ένας τοίχος θα μπορούσε να κάνει τόσους ανθρώπους να χαμογελάσουν. Γίνεται πανικός. Στέκονται εδώ μπροστά, φωτογραφίζονται, χαζεύουν τα μηνύματα και γελούν» καταλήγει η κ. Γιακουμή.
Κι αν μια φορά, τον πρώτο χρόνο, τόλμησε κι ασβέστωσε τον τοίχο κι έσβησε τα αρχικά χνάρια, όπως μας ανέφερε δεν σκοπεύει να το ξανακάνει! Γι' αυτό, στον ελεύθερο χώρο που έχει απομείνει, πόσοι άραγε θα είναι ακόμη οι τυχεροί που θα προλάβουν να αφήσουν το δικό τους σημάδι;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
