 |
|
|  Tρίτη 7/8
Παγκόσμια Οικονομία
Αποχωρεί από την ηγεσία της PepsiCo η Ίντρα Νούγι, από τις λίγες γυναίκες στα ηνία μιας αμερικανικής πολυεθνικής
AFP,BBC
Η PepsiCo ανακοίνωσε την αποχώρηση της διευθύνουσας συμβούλου της ,Ίντρα Νούγι, μιας από τις λίγες γυναίκες που κλήθηκαν να αναλάβουν τα ηνία μιας αμερικανικής πολυεθνικής.
Την Νούγι, η οποία παρέμεινε 24 χρόνια στον κολοσσό, εκ των οποίων 12 στην ηγεσία του, θα διαδεχθεί την 3η Οκτωβρίου ο Ραμόν Λαγκουάρτα, εκ των ηγετικών στελεχών του ομίλου και επιφορτισμένος με τις δραστηριότητες της PepsiCo στην Ευρώπη. Η Νούγι θα παραμείνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου έως τις αρχές του 2019 και την αλλαγή της ηγεσίας.
«Έχοντας μεγαλώσει στην Ινδία, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να διευθύνω μια τόσο εκπληκτική εταιρεία» δήλωσε η 62χρονη Ίντρα Νούγι.
«Από τη θέση της γενικής διευθύντριας, συνέβαλε στην αύξηση του κύκλου εργασιών μας πάνω από 80% (…)», επισήμανε ο Ίαν Κουκ, μέλος του διοικητικού συμβούλιου της εταιρείας.
Η Νούγι αποχωρεί από έναν όμιλο που κατέγραψε κύκλο εργασιών ύψους 63,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων πέρυσι, ενώ η χρηματιστηριακή του αξία ανέρχεται σε σχεδόν 165 δισεκατομμύρια δολάρια.
Σύμφωνα με το BBC, η Ίντρα Νούγι βρίσκεται μεταξύ των πλέον επιφανών γυναικών επικεφαλής επιχειρήσεων και το όνομά της δέσποζε στον κατάλογο του Forbes των 100 ισχυρότερων γυναικών. Το 2017 είχε καταλάβει την 11η θέση.
Μόλις 5% γυναίκες σε θέσεις CEO
Η 62χρονη ήταν μία από τις ελάχιστες γυναίκες που ανήλθαν στην κορυφή μιας μεγάλης αμερικανικής επιχείρησης. Σύμφωνα με το Catalyst, γραφείο παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών, μόλις το 5% των 500 κολοσσών της Γουόλ Στριτ διοικείται από γυναίκες, ήτοι 25 γυναίκες CEO. Με την αποχώρηση της Νούγι, απομένουν 24 διευθύνουσες σύμβουλοι. Η Ντενίζ Μόρισον στην Campbell Soup, η Μεγκ Ουίτμαν στη Hewlett Packard και η Ιρέν Ρόζενφελντ από τη Mondelez επίσης παραχώρησαν προσφάτως τα ηνία.
Η Ίντρα Νούγι είναι επίσης γνωστή για τις πολιτικές απόψεις της. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές, είχε ταχθεί στο πλευρό της Δημοκρατικής Χίλαρι Κλίντον. Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ τον Νοέμβριο του 2016, αναφέρθηκε στους φόβους πολλών από τους εργαζομένους της εταιρείας της, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στη Νέα Υόρκη: «Οι υπάλληλοί μας, ιδίως εκείνοι που δεν είναι λευκοί ή που ανήκουν στην κοινότητα ΛΟΑΔ, διερωτώνται: "είμαστε ασφαλείς;"».
Η Νούγι πήρε τα ηνία της PepsiCo τον Οκτώβριο του 2016 υποσχόμενη ότι θα αλλάξει την ταυτότητα της εταιρείας με στόχο να μειώσει την εξάρτησή της από τα αναψυκτικά της, τα ενεργειακά ποτά της όπως και τα διάσημα τσιπς της, τα Doritos.
Περνώντας από τα λόγια στις πράξεις, αυτή η μετανάστρια, που έφθασε στις ΗΠΑ το 1978, χάρη σε μια υποτροφία από το Yale, επένδυσε στα προϊόντα με θρεπτική αξία.
Η PepsiCo απέκτησε το 50% του κεφαλαίου της κατασκευάστριας εταιρείας χούμους Sabra το 2008 και συνέστησε μια κοινοπραξία με τον κολοσσό γεωργικών ειδών και διατροφής της Σαουδικής Αραβίας Almarai το 2009. Την ίδια χρονιά, ο όμιλος συμμετείχε στον κατασκευαστή ποτών από γάλα καρύδας της Βραζιλίας, την Amacoco. Το 2010 η PepsiCo αποκτά έναντι 5,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων τη ρωσική εταιρεία γαλακτοκομικών Wimm-Bill-Dann.
Παράλληλα, η Ίντρα Νούγι επενδύει περισσότερα στην έρευνα και ανάπτυξη, ενθαρρύνει τους επιστήμονες του κολοσσού να επισκεφθούν την Ισλανδία για να μελετήσουν τα φύκια, αλλά και την Αφρική και τον Αμαζονία για να δουν από κοντά τα οφέλη των φυτών και καρπών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
