 |
|
|  Τρίτη 7/8
Η Ελλάδα τής Αλληλεγγύης
Μέσα από την περιπέτεια τους με τις φλόγες (που έκαψε το αυτοκινούμενο τροχόσπιτό τους και βρέθηκαν στον δρόμο χωρίς ρούχα και χρήματα), ζευγάρι Ιταλών τουριστών γνώρισαν τη ζεστασιά και την αλληλεγγύη των Κρητικών...
ΡΕΘΥΜΝΟ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/M.Λαμπαθάκης
Ήρθαν στην Κρήτη για διακοπές, και γνώρισαν το αληθινό πνεύμα φιλοξενίας και αλληλεγγύης των Κρητικών, μέσα από την περιπέτεια που έζησαν όταν το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο τους κάηκε ολοσχερώς και οι ίδιοι βρέθηκαν εκτεθειμένοι και χωρίς τίποτα πάνω τους που να τους παρέχει ασφάλεια όπως ρούχα ή χρήματα.
«Σκεφτήκαμε πως είχαμε χάσει τα πάντα, αλλά σύντομα μετά βρήκαμε πολλά περισσότερα, χάρη στη γενναιοδωρία ενός λαού που όχι μόνο με έρανο μάζεψε 350 ευρώ για να μπορέσουμε να γυρίσουμε στην πατρίδα αλλά μας έκαναν να νιώσουμε σαν το σπίτι μας», ανέφεραν οι ίδιοι στην ιταλική εφημερίδα La Stampa όπου και κατέθεσαν την εμπειρία τους από την περιπέτεια τους αλλά και την ανθρωπιά των Κρητικών.
Πρόκειται για τους Daniela Cassina 64 ετών και Mirco Cinti 63 ετών που σώθηκαν εκ θαύματος από την αντίδραση ενός μοτοσυκλετιστή που ακολουθούσε το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο τους και διαπίστωσε ότι το όχημα είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Στις 23 Ιουλίου 2018 το ζευγάρι των Ιταλών κάνοντας διακοπές στον παραθεριστικό οικισμό της Ψαρής Φοράδας, στο νότιο Ηράκλειο, κινείτο προς την περιοχή της Σιδωνίας με κατεύθυνση από την Άρβη προς Ψαρή Φοράδα, όταν ο μοτοσυκλετιστής αντιλήφθηκε ότι το τροχόσπιτο καιγόταν. Τους ενημέρωσε αμέσως και το ζευγάρι μόλις που πρόφτασαν να απομακρυνθούν από το όχημα όταν αυτό λαμπάδιασε και ό,τι βρισκόταν μέσα σε αυτό κάηκε.
Μόνα τους υπάρχοντα, ό,τι εκείνη την ώρα φορούσαν... Μέσα όμως στην απογοήτευση τους, ένιωσαν τη ζεστασιά και το άμεσο ενδιαφέρον των κατοίκων της περιοχής οι οποίοι τους φιλοξένησαν τους έδωσαν στέγη και ρουχισμό, φαγητό και κλίμα ασφάλειας και ηρεμίας.
Οι κάτοικοι της περιοχής αν και προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά στο τροχόσπιτο δεν τα κατάφεραν αλλά κατάφεραν να μην επεκταθεί η φωτιά στα χόρτα και ξεκινήσει μία πυρκαγιά που θα «πλήγωνε» τον τόπο τους δεδομένου ότι δίπλα υπήρχαν σπίτια και χωράφια.
Το ταξίδι της επιστροφής για τους δύο Ιταλούς, δασκάλα Γιόγκα η Ντανιέλα και έμπορος ο Μίρκο, είχε εξασφαλιστεί: Ηράκλειο- Πειραιάς- Αγκόνα. Αυτό όμως που είχε διασφαλιστεί και μάλιστα άμεσα ήταν ότι οι δύο ξένοι... αλλά συνάνθρωποι μας σε αυτόν τον κόσμο μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι δεν ήταν μόνοι τους στις δύσκολες ώρες τους.
Αυτή το μήνυμα θέλησαν να μεταδώσουν οι Ντανιέλα και ο Μίρκο μόλις έφτασαν στο σπίτι τους. Ότι, αν και μακριά ήταν περιφρουρημένοι και ασφαλείς λόγο της κρητικής φιλοξενίας και της αυθεντικής ανθρωπιάς των Κρητικών. Όπως αναφέρει χθεσινό δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας, οι Ντανιέλα και ο Μίρκο είπαν πως οι Έλληνες δεν έχουν πολλά, αλλά δεν διστάζουν να μοιραστούν τα λίγα που έχουν με όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Χαρακτηρίζουν μάλιστα τους Κρητικούς ως έναν θαυμάσιο λαό το τόπο του οποίου θέλουν να γνωρίσουν, για αυτό και ταξιδεύουν την Κρήτη με το όχημα τους από τα βουνά μέχρι τη θάλασσα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
