 |
|
|  Σάββατο 4/8
Μια 18χρονη, το νεαρότερο μέλος ενός τρομοκρατικού πυρήνα γυναικών, καταδικάστηκε σε ισόβια στην Βρετανία
AFP-Reuters
Μια 18χρονη τζιχαντίστρια από τη Βρετανία καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, καθώς είχε σχεδιάσει μια επίθεση στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου με τη βοήθεια της μητέρας της και της μεγαλύτερης αδελφής της.
Η Σαφάα Μπουλάρ είναι η νεαρότερη γυναίκα που καταδικάστηκε για τρομοκρατία στη Βρετανία. Βάσει της ποινής της, την οποία ανακοίνωσε ο δικαστής Μαρκ Ντένις στο δικαστήριο του Ολντ Μπέιλι στη βρετανική πρωτεύουσα, η 18χρονη θα πρέπει να εκτίσει το λιγότερο 13 χρόνια στη φυλακή.
Τον Ιούνιο, η μεγαλύτερη αδελφή της, η 22χρονη Ριζλέιν Μπουλάρ είχε επίσης καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, ενώ η μητέρα των δύο νεαρών γυναικών, η 44χρονη Μίνα Ντις είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 11 ετών και 9 μηνών.
Η Σαφαά Μπουλάρ σχεδίαζε να επιτεθεί στο λονδρέζικο μουσείο σε περίοδο αιχμής, χρησιμοποιώντας πυροβόλα όπλα και χειροβομβίδες, ενώ είχε ονομάσει την επιχείρηση «η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», σύμφωνα με την εισαγγελία.
Άρχισε να σχεδιάζει την επίθεση αφού η αστυνομία την εμπόδισε να πάει στη Συρία για να συναντήσει τον αρραβωνιαστικό της, έναν μαχητή της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, τον οποίο είχε γνωρίζει διαδικτυακά όταν ήταν 16 ετών.
Ούσα στο μικροσκόπιο της αντιτρομοκρατικής, συνελήφθη λίγο μετά τον θάνατο του αρραβωνιαστικού της, μαζί με τον οποίο σκέφτηκαν την επίθεση εναντίον του Βρετανικού Μουσείου. Η μητέρα και η αδελφή της και μια φίλη της, η Κάουλα Μπαργκούτι, 21 ετών, ανέλαβαν να τη βοηθήσουν.
Η Ριζλέιν και η μητέρα της πραγματοποίησαν μια αναγνωριστική αποστολή στα διάσημα μνημεία της συνοικίας Ουεστμίνστερ, την 25η Απριλίου του 2017, και αγόρασαν μαχαίρια και ένα σακίδιο την επόμενη ημέρα.
Οι αρχές προχώρησαν στη σύλληψή τους την 27η Απριλίου του 2017. Παραδέχθηκαν την ενοχή τους. Η Κάουλα Μπαργκούτι καταδικάστηκε σε φυλάκιση 2 ετών και τεσσάρων μηνών διότι δεν κατήγγειλε τη συνωμοσία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
