 |
|
|  Παρασκευή 27/7
Ομογένεια-ΗΠΑ
Ποινή φυλάκισης 47 ετών σε Αμερικανό για την δολοφονία της Ελληνίδας συζύγου του και τον τραυματισμό τής κόρης τους
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-ekirikas.com
Ποινή φυλάκισης 47 χρόνων επέβαλε ο δικαστής Τέρενς Μέρφι (Terence Murphy) στον Ρόμπερτ Κραμπ (Robert Crumb) για τον θανάσιμο τραυματισμό της ομογενούς συζύγου του, Μαρίας Κοντονή – Κραμπ (Maria Kontonis – Crumb) και τον τραυματισμό της κόρης τους, Τίφανι (Tiffany), το 2016.
Τον Κραμπ είχε καταδιώξει αμέσως μετά η Αστυνομία, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο που οδηγούσε να πέσει με δύναμη πάνω σε πρατήριο καυσίμων. Ο Ρόμπερτ Κραμπ είχε βρεθεί ένοχος για τον φόνο της συζύγου του από Σώμα Ενόρκων, όπως είχε γράψει ο «Ε.Κ.».
Οπως έγραψε η εφημερίδα «New York Post», ο δικαστής Τέρενς Μέρφι είπε ότι «ο Ρόμπερτ Κραμπ, 46 ετών, φόνευσε την Μαρία Κοντονή κατά τον πιο αποτρόπαιο τρόπο μέσα στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού τους στην πόλη Μπέθπεϊτζ (Bethpage) το Νοέμβριο του 2016 και τραυμάτισε την 16χρονη-τότε, κόρη του Τίφανι, η οποία προσπάθησε να παρέμβει ενώ ο 12χρονος γιος Ρόμπι προσπαθούσε απεγνωσμένα να βοηθήσει».
Ο δικαστής κ. Μέρφι απευθυνθείς στον καταδικασθέντα Ρόμπερτ Κραμπ του είπε πως «την μαχαίρωσες στην πλάτη με ένα αιχμηρό μαχαίρι και την παρέλυσες. Εκείνη φώναζε ‘δεν μπορώ να κινηθώ’ και στη συνέχεια πήγες πίσω και της έκοψες τον λαιμό από το ένα αυτί μέχρι το άλλο», κάνοντας πολλούς συγγενείς της οικογένειας Κοντονή να βγουν από τη δικαστική αίθουσα κλαίγοντας.
Εν τω μεταξύ, τα παιδιά η Τίφανι και ο Ρόμπι παρακολουθούσαν τη διαδικασία της ανακοίνωσης της καταδικαστικής ποινής του πατέρα τους.
Σύμφωνα πάντοτε με την «New York Post», ο δικαστής κ. Μέρφι επαίνεσε τις ενέργειες του μικρού Ρόμπι εκείνη την ημέρα του φονικού. Του είπε συγκεκριμένα: «Ρόμπι είσαι ήρωας. Είσαι ένα κανονικό 12χρονο αγόρι που βγήκες από το δωμάτιό σου όταν άκουσες τη μητέρα σου να καλεί σε βοήθεια. Δεν δίστασες, αλλά έκανες ό,τι μπορούσες για να προστατεύσεις τη μητέρα σου».
Ο δράστης Ρόμπερτ Κραμπ καθόταν στη δικαστική αίθουσα ανέκφραστος και αμετανόητος
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
