 |
|
|  Παρασκευή 6/7
Διασώστης θυσίασε τη ζωή του για να σώσει 12 παιδιά που εχουν εγκλωβισθεί εδω και 13 ημέρες σ ενα σπήλαιο στην Ταϊλάνδη
AFP-Reuters
Ένα πρώην στέλεχος των Ειδικών Δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού της Ταϊλάνδης λιποθύμησε κι έχασε τη ζωή του έπειτα από μια επιχείρηση που εξετέλεσε στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων προσπαθειών για τη διάσωση 12 μαθητών και του προπονητή της ομάδας ποδοσφαίρου τους, που έχουν παγιδευτεί μέσα σε ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα πλημμυρισμένων σπηλαίων στη βόρεια Ταϊλάνδη εδώ και 13 μέρες.
Ο Σαμάρν Πουνάν, πρώην μέλος της ομάδας SEAL, συμμετείχε στις προσπάθειες διάσωσης των παιδιών και του προπονητή τους, που εντοπίστηκαν σε πλημμυρισμένο σπήλαιο στην επαρχία Τσιανγκ Ράι. Απεβίωσε αφού έφερε σε πέρας μια επιχείρηση με σκοπό να τοποθετηθούν φιάλες οξυγόνου κατά μήκος μιας πιθανής οδού διαφυγής και να εφοδιαστούν τα παγιδευμένα παιδιά με φιάλες οξυγόνου, διευκρίνισαν ο αντικυβερνήτης της επαρχίας κι ένας αξιωματικός των ένοπλων δυνάμεων.
«Αφού παρέδωσε το οξυγόνο, στον δρόμο της επιστροφής δεν είχε πλέον αρκετό οξυγόνο» ο ίδιος, εξήγησε ο αντικυβερνήτης της επαρχίας, ο Πασακόρν Μπουνιαλάκ. «Έχασε τις αισθήσεις του στον δρόμο της επιστροφής» κι ένας συνάδελφός του δύτης προσπάθησε να τον βοηθήσει και τον έφερε πίσω, διευκρίνισε ανώτερος αξιωματικός των ειδικών δυνάμεων του ΠΝ της Ταϊλάνδης.
Η τραγωδία σημειώθηκε ενώ συνεχίζονται οι προετοιμασίες για την απομάκρυνση των παγιδευμένων παιδιών και του προπονητή τους πριν ξαναρχίσουν βροχοπτώσεις.
Τα σωστικά συνεργεία ελπίζουν να μπορέσουν με τη βοήθεια αντλιών να μειώσουν το επίπεδο του νερού μέσα στο σπήλαιο, ώστε τα παιδιά να μην χρειάζεται να κάνουν κατάδυση ή εάν χρειαστεί, αυτή να είναι μικρής διάρκειας.
Για την ώρα, χρειάζονται ένδεκα ώρες σε εκπαιδευμένους, έμπειρους δύτες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή ως τα παγιδευμένα παιδιά και πίσω: έξι ώρες για να πάνε, πέντε για να γυρίσουν, λόγω των ρευμάτων.
Καλούνται να διανύουν πολλά χιλιόμετρα, μέσα σε ανώμαλες στοές, με πολλά δύσκολα υποβρύχια περάσματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
