 |
|
|  Τρίτη 3/7
Θρίαμβος των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο... κουίντιτς-Μάθετε πως παίζετε αυτό το παιχνίδι
Reuters
Για όποιους κουράστηκαν να βλέπουν ποδόσφαιρο, ένα άθλημα που παίζεται μόνο με μία μπάλα, με παίκτες δεσμευμένους από την ανθρώπινη φύση τους και τους νόμους της φυσικής, χωρίς λίγη... μαγεία, τη λύση δίνει το κουίντιτς.
Την ώρα που στη Ρωσία φιλοξενείται το Παγκόσμιο Κύπελλο, στη Φλωρεντία της Ιταλίας, πάνω από 6.000 χιλιομέτρα από τη Μόσχα, οι ΗΠΑ σάρωσαν την Κυριακή στο άθλημα αυτό που επινόησε η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και μας το σύστησε μέσα από τη σειρά βιβλίων του "Χάρι Πότερ".
Περισσότεροι από 800 παίκτες από την Ισλανδία μέχρι το Χονγκ Κονγκ συμμετείχαν σε αυτό το ξεχωριστό τουρνουά, το μεγαλύτερο που έχει οργανωθεί μέχρι σήμερα στο σύμπαν των μαγκλ.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί: δύο ομάδες, η καθεμιά με επτά παίκτες καβάλα σε σκουπόξυλα, τρέχουν τριγύρω στο γήπεδο προσπαθώντας να βάλουν τις μπάλες τους στα αντίπαλα στρογγυλά τέρματα ή να πιάσουν την ιπτάμενη χρυσή μπίλια. Και επειδή στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχει ιπτάμενη μπίλια, τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει ένας άνθρωπος ντυμένος στα κίτρινα, ο αποκαλούμενος "σνιτς". Απαγορεύονται τα σκληρά μαρκαρίσματα, τα... μαγικά φίλτρα και οι κατάρες σε βάρος των αντιπάλων.
Τα μεγάλα φαβορί αυτού του τουρνουά ήταν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, η δεύτερη όμως αποκλείστηκε νωρίς. Στους ημιτελικούς, οι ΗΠΑ νίκησαν τη Βρετανία και το Βέλγιο την Τουρκία, περνώντας για πρώτη φορά στην ιστορία του στον τελικό. Όπου όμως ηττήθηκε με 120-70.
Για την ιστορία, το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Κουίντιτς διοργανώθηκε στην Οξφόρδη της Αγγλίας το 2012 και το κατέκτησαν οι ΗΠΑ. Επανέλαβαν τον ίδιο άθλο το 2014 αλλά δύο χρόνια αργότερα, στη Φραγκφούρτη, η Αυστραλία τους έκλεψε τη νίκη μέσα από τα χέρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
