 |
|
|  Tρίτη 12/6
AΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ 45 ΧΡΟΝΙΑ!
Βιολογικοί γονείς,απο την Βρετανία, έψαξαν(και έσωσαν) τον (υιοθετημένο) γιο τους έπειτα από 45 χρόνια,οταν ξαφνικά ενημερώθηκαν απο γιατρούς οτι κινδυνευει και η δική του ζωή απο σοβαρή κληρονομική πάθηση!!
«The Sun»,newsbeast.gr
Ένας άντρας,που είχε υιοθετηθεί, υποβλήθηκε σε επείγουσα επέμβαση που του έσωσε τη ζωή όταν οι βιολογικοί του γονείς τον αναζήτησαν για να τον προειδοποιήσουν για μία κληρονομική πάθηση που κυλούσε στο αίμα του.
Ο 45χρονος Simon Day από το Ντέβον της Αγγλίας επανενώθηκε με τη βιολογική του οικογένεια,οταν οι γονείς του πληροφορήθηκαν,με αφορμή δική τους περιπέτεια υγείας,οτι κινδύνευε για κληρονομικούς λόγους και η δική του ζωή.
Η οικογενειακή πάθηση έχει στερήσει τη ζωή σε τέσσερις συγγενείς της βιολογικής οικογένειας, κάτι που ο 65χρονος βιολογικός πατέρας του James McDonnell δεν θα το άφηνε έτσι. Και ο ίδιος επιβίωσε μάλιστα από έμφραγμα, όταν και έψαξε τον γιο του για να τον προειδοποιήσει να αναζητήσει αμέσως ιατρική βοήθεια.
Και ο γιατρός βρήκε όντως πως ο web designer Simon Day είχε πράγματι τέσσερις αρτηρίες βουλωμένες, υποβάλλοντάς τον εσπευσμένα σε bypass, όπως μεταδίδει η εφημερίδα «The Sun»!
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επειδή με βρήκε και με προειδοποίησε, ο πατέρας μου μου έσωσε τη ζωή», είπε εκείνος στην εκπομπή. Ο Simon είχε δοθεί για υιοθεσία όταν ήταν ακόμα μωρό, αν και οι επείγουσες καταστάσεις καλούσαν τώρα σε επείγουσες λύσεις: «Ο James μου είπε ‘‘έπρεπε να σε βρούμε, γιατί είσαι κινούμενη βόμβα’’. Είχε δίκιο. Ήμουν στο κατώφλι του θανάτου και δεν το γνώριζα καν». Όσο για τον βιολογικό πατέρα, δήλωσε: «Είχα βρει μόλις τον γιο μου και μερικούς μήνες αργότερα κινδύνευα να τον ξαναχάσω»…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
