 |
|
|  Πέμπτη 31/5
Το παραμύθι και η αλήθεια- 4.600 ηταν οι νεκροί από τον κυκλώνα Μαρία που σάρωσε το Πουέρτο Ρίκο, σύμφωνα με μια ανεξάρτητη έρευνα και οχι... 64 νεκροί,οπως λέει η τοπική κυβέρνηση
AFP
Ο κυκλώνας Μαρία προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 4.600 ανθρώπων στο Πουέρτο Ρίκο , σύμφωνα με μια ανεξάρτητη έρευνα ,η οποία αυξάνει κατακόρυφα, κατά... 70 φορές, τον επίσημο κι αμφιλεγόμενο απολογισμό των... 64 νεκρών.
Στο πλαίσιο μιας επιτόπιας έρευνας, μια ομάδα του Πανεπιστημίου Harvard διαπίστωσε ότι το ποσοστό θνησιμότητας στην περιοχή, το διάστημα των τριών μηνών μετά τη θεομηνία, εκτοξεύθηκε κατά 62% σε σύγκριση με τα συνηθισμένα επίπεδα, κυρίως επειδή ο αριθμός των κατοίκων, που δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλέφωνο ή δυνατότητα μετακινήσεων, δεν μπορούσαν να φθάσουν σε ιατρική βοήθεια.
Ο κυκλώνας Μαρία σάρωσε το Πουέρτο Ρίκο. Σχεδόν αμέσως, το δίκτυο ηλεκτροδότησης διαλύθηκε από το μένος των ακραίων καιρικών φαινομένων. Όπως και το οδικό δίκτυο. Κατάσταση χάους επικράτησε στις πόλεις, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπου υπάγεται το Πουέρτο Ρίκο, επικρίθηκε σφόδρα για την ολιγωρία της, καθώς οι αρχές, έπειτα από εντολή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έδωσαν προτεραιότητα στο Τέξας και τη Λουιζιάνα, που είχαν επίσης πληγεί την ίδια περίοδο από έναν άλλο ισχυρό κυκλώνα, τον Χάρβεϊ.
Το Πουέρτο Ρίκο δεν αποτελεί μέρος των 50 αμερικανικών πολιτειών, όμως είναι μία από τις πέντε περιοχές που ανήκουν στις ΗΠΑ. Τα τρία εκατομμύρια κάτοικοί του έχουν την αμερικανική υπηκοότητα, ωστόσο το Πουέρτο Ρίκο δεν εκλέγει εκπροσώπους στο Κογκρέσο και ορισμένοι νόμοι του διαφοροποιούνται από την αμερικανική νομοθεσία.
Οι τοπικές αρχές έδωσαν έναν επίσημο απολογισμό 64 θανάτων που σχετίζονται με τον κυκλώνα, ωστόσο ο αριθμός αυτός σύντομα τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Σε μια έρευνα, για παράδειγμα, που διεξήγαν οι New York Times , βασιζόμενοι στα πιστοποιητικά θανάτου, καταμετρήθηκαν περισσότεροι από 1.000 θάνατοι το πρώτο 40ήμερο μετά τον κυκλώνα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
