 |
|
|  Tρίτη 15/5
Ένας πίνακας, "Ξαπλωμένο γυμνό", του Μοντιλιάνι πωλήθηκε 157,2 εκατομ. δολάρια
AFP-Reuters
Ένας πίνακας του ιταλού ζωγράφου Αμεντέο Μοντιλιάνι πωλήθηκε αντί 157,2 εκατομμυρίων δολαρίων χθες βράδυ από τον οίκο Sotheby's και έγινε ο τέταρτος πιο ακριβός πίνακας που πωλείται σε δημοπρασία.
Ο πίνακας "Nu couche" δεν κατέρριψε το ρεκόρ για έργο του πιο Παρισινού από τους ιταλούς ζωγράφους, το οποίο καταγράφηκε τον Νοέμβριο του 2015 από ένα άλλο "Ξαπλωμένο γυμνό" που πωλήθηκε από τον Κρίστις αντί 170,4 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η τιμή εκκίνησης ήταν 125 εκατομμύρια δολάρια στη χθεσινή πώληση, η οποία καλυπτόταν από εγγύηση ύψους που ο οίκος Σόθμπις αρνήθηκε να ανακοινώσει. Οι προσφορές ήταν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού και όλες από ιδιώτες συλλέκτες που μετείχαν τηλεφωνικά. Το ποσό ανήλθε τελικά στα 139 εκατομμύρια δολάρια με τελική τιμή τα 157,2 εκατομμύρια συμπεριλαμβανομένων εξόδων και προμηθειών.
Ο Sotheby's αρνήθηκε να αποκαλύψει την ταυτότητα του αγοραστή.
Σε συνέντευξη Τύπου στο τέλος της δημοπρασίας, ο Σάιμον Σο, ο συνεπικεφαλής του τμήματος Ιμπρεσιονισμού και Μοντέρνας Τέχνης του οίκου δημοπρασιών, χαιρέτισε τη "νέα σημαντική στιγμή" στην ιστορία του Σόθμπις.
Ουδέποτε ο συγκεκριμένος οίκος δημοπρασιών, που ιδρύθηκε το 1744, είχε πουλήσει ένα έργο σε αυτή την τιμή.
Ο πίνακας του 1917 μόλις που ξεπέρασε το ποσό των 150 εκατομμυρίων δολαρίων που είχε αποτιμηθεί και ήταν η υψηλότερη εκτίμηση που είχε ανακοινωθεί ποτέ για έργο που βγαίνει στο σφυρί από όλους τους οίκους δημοπρασιών.
Για τον Σάιμον Σο, η πώληση αυτή αντανακλά την κριτική και εμπορική επανεκτίμηση ενός έργου του Μοντιλιάνι (1884-1920), ο οποίος πέθανε σε ηλικία 35 ετών από επιπλοκές μηνιγγίτιδας. Υπογράμμισε ακόμη, ότι πριν από μόλις πέντε χρόνια το ρεκόρ για έργο του ιταλού καλλιτέχνη ήταν 42 εκατομμύρια δολάρια.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας του παρουσίασης σε δημοπρασία το 2003 το "Ξαπλωμένο γυμνό" που πωλήθηκε χθες είχε κατακυρωθεί αντί 26,9 εκατομμυρίων δολαρίων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
