 |
|
|  Παρασκευή 11/5
΄Αρθρο
«Η απόφαση του Τραμπ για το Ιράν αυξάνει τις πιθανότητες ενός πολέμου»
του Ramin Jahanbegloo
Πηγή: El Pais
Όπως είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό, ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη την απόσυρση της χώρας του από τη συμφωνία με το Ιράν και την επιβολή εκ νέου κυρώσεων κατά της χώρας. Παρόλο που ο ισραηλινός πρωθυπουργός και ο σαουδάραβας πρίγκιπας τον χειροκρότησαν, πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων η Κίνα, η Ρωσία και η Ευρώπη, τον επέκριναν επειδή απέρριψε μια συμφωνία που έφερνε αποτελέσματα.
Τα πραγματικά κίνητρα του αμερικανού προέδρου δεν είναι ούτε οι αμφιβολίες για τους βαλλιστικούς πυραύλους του Ιράν ούτε η απόφασή του να πετάξει στα σκουπίδια όλες τις επιτυχίες της κυβέρνησης Ομπάμα. Το βασικότερο κίνητρό του είναι η αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην περιοχή, κυρίως μετά τη νίκη του καθεστώτος Ασαντ στην πόλεμο της Συρίας, και ο πρόσφατος θρίαμβος της Χεζμπολάχ - που στηρίζεται από το Ιράν - και των συμμάχων της στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που έγιναν στον Λίβανο μετά το 2009.
Σε ό,τι αφορά τους πυραύλους και τη στρατιωτική δραστηριότητα του Ιράν στη Συρία και την Υεμένη, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις εργάζονται ακατάπαυστα εδώ και μήνες και έχουν δηλώσει ότι η ανάπτυξη διηπειρωτικών πυραύλων από το Ιράν και η στρατιωτική ενίσχυση του Ασαντ και της Χεζμπολάχ θα αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα και νέες κυρώσεις.
Στην επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον, ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει τον Τραμπ να προτείνει βελτιώσεις στην υπάρχουσα συμφωνία. Μετά το τέλος της επίσκεψης, ο Μακρόν εξέφρασε στους δημοσιογράφους την πεποίθηση ότι ο Τραμπ θα αποσυρόταν από τη συμφωνία στο πλαίσιο μιας στρατηγικής για αύξηση της έντασης. Και αυτό συνέβη.
Το Ιράν αντέδρασε στην απόφαση του Τραμπ με αποφασιστικότητα, αλλά και ψυχραιμία. Ο πρόεδρος Χασάν Ροχανί δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα σεβαστεί τη συμφωνία παρά την απόσυρση των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και ότι θα επαναλάβει τον εμπλουτισμό του ουρανίου αν επιβληθούν νέες κυρώσεις.
Είναι προφανές ότι η απόσυρση των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί μια μεγάλη ήττα του Ροχανί έναντι των σκληροπυρηνικών, που του έλεγαν να μην ανοίξει διπλωματικό διάλογο με τους Αμερικανούς. Επιπλέον, ο Ροχανί γνωρίζει ότι η απόφαση για επιβολή νέων κυρώσεων θα αποτελέσει πλήγμα για την οικονομία του και μπορεί να προκαλέσει νέα αναταραχή στους δρόμους.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η επιδείνωση της κατάστασης στο Ιράν μπορεί να προκαλέσει πολιτικά προβλήματα σε όλη την περιοχή. Οι ισραηλινές αρχές έχουν υπογραμμίσει επανειλημμένα ότι δεν θα επιτρέψουν στους Φρουρούς της Επανάστασης να χρησιμοποιήσουν τη Συρία για να απειλήσουν το Ισραήλ. Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες των Τάιμς του Ισραήλ, η Κνεσέτ έχει εξουσιοδοτήσει τον Νετανιάχου να κηρύξει πόλεμο ή να διατάξει μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση χωρίς να ψηφίσει όλη η κυβέρνηση - μόνο με την έγκριση του υπουργού Αμύνης.
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία με το Ιράν αυξάνει τις πιθανότητες ενός πολέμου, που θα μπορούσε να αποφευχθεί μόνο αν άλλαζε το καθεστώς του Ιράν. Κάτι που δεν είναι πολύ πιθανό.
Αν ο Ροχανί χάσει την όποια εξουσία έχει και οι Φρουροί της Επανάστασης πάρουν το πάνω χέρι, θα είναι σχεδόν αδύνατο να επιστρέψει το Ιράν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το αποτέλεσμα θα είναι να τερματιστεί κάθε συνεργασία μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας για την αντιμετώπιση περιφερειακών κρίσεων όπως αυτές της Συρίας και της Υεμένης. Και να βρεθούν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και άλλα εμπλεκόμενα μέρη στη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής μπροστά σε ένα ασφυκτικό δίλημμα: είτε να προσφύγουν σε στρατιωτική δράση είτε να συμβιβαστούν με ένα ηγεμονικό Ιράν που θα έχει πυρηνικά όπλα.
(*) Ο Ραμίν Τζαχανμπεγκλού είναι ιρανός φιλόσοφος και εκτελεστικός διευθυντής του Κέντρου για την Ειρήνη Μαχάτμα Γκάντι στο Jindal Global University της Ινδίας
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
