 |
|
|  Τετάρτη 9/5
΄Αρθρο
Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Γράφει ο Γιάννης Καλτζίδης
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Η δίκη της Χρυσής Αυγής έχει σπάσει κάθε ρεκόρ καθώς ήδη μετράει 3 χρόνια και έχει ξεπεράσει κάθε άλλη στην παγκόσμια ιστορία.
Όμως η δίκη που στήθηκε βιαστικά από τον τότε επικεφαλής της δικαιοσύνης και διωκόμενο από τον Άρειο Πάγο Ισίδωρο Ντογιάκο, εξελίσσεται σε Βατερλό.
Οι προστατευόμενοι μάρτυρες ήταν με μια λέξη «περίεργοι», καθώς κάποιοι δεν είχαν καν ψηφίσει Χρυσή Αυγή όπως οι ίδιοι παραδέχτηκαν, ενώ άλλοι πιάστηκαν να ψεύδονται καθώς είχαν γραφτεί στην οργάνωση…πριν καν αυτή ανοίξει !!!
Αυτό αλλά και η όλη διαδικασία δείχνει ότι πιεσμένη τότε η κυβέρνηση από τα μεγάλα ποσοστά της Χρυσής Αυγής αναγκάστηκε να κάνει μια επιπόλαια και βιαστική δικογραφία που καταρρέει μέρα με την ημέρα.
Άλλωστε οι βουλευτές δεν κατηγορούνται στο πόρισμα για συμμετοχή τους είτε φυσική είτε ηθική σε κάποιο έγκλημα, γι’ αυτό και η δικαστής «απέβαλλε» την πολιτική αγωγή από τους συγκεκριμένους κατηγορούμενος και την περιόρισε στην υπόθεση Φύσσα όπου όμως δεν κατηγορείτε κανείς Βουλευτής για συμμετοχή στην δολοφονία με κανένα τρόπο.
Η κατηγορία για εγκληματική οργάνωση στηρίζεται στην ρητορική των μελών της Χρυσής Αυγής που όπως λέει το κατηγορητήριο οδήγησε οπαδούς της να προβούν σε εγκλήματα.
Όμως για να σταθεί η κατηγορία πρέπει να αποδειχτεί το οικονομικό όφελος που δεν υπάρχει καθώς οι έλεγχοι του Σ.Δ.Ο.Ε. επί 2 και πλέον χρόνια βρήκαν μόνο καθαρή από κάθε άποψη την Χρυσή Αυγή.
Η πίεση που είχε δεχτεί ο τότε Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς από το Παγκόσμιο Ισραηλιτικό Συμβούλιο που βρισκότανε εκείνη την εποχή τον οδήγησε να πιέσει από την μεριά του τον κ. Ντογιάκο (περίφημο ηχητικό ντοκουμέντο του «Παναθηναικακια» που δεν διαψεύστηκε) που έκανε μια επικοινωνιακή φούσκα.
Ο κ. Χάρρις ως επικεφαλής του Ισραηλιτικού Συμβουλίου έκανε πολλές παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας με στόχο την Χρυσή Αυγή και την εξαφάνιση της όπως ο ίδιος δηλώνει επανειλημμένα.
Η δικαιολογία είναι η άρνηση από μεριάς μέρους της Χρυσής Αυγής, του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Δεν έχει όμως ο κ. Χάρρις την ίδια ευαισθησία για την άρνηση από την Τουρκία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων. Αυτό δεν ηχεί καλά στα αυτιά των Ελλήνων ανεξάρτητα αν πολλοί μισούν τους Χρυσαυγίτες.
Η δίκη και οι διώξεις έδωσαν το δικαίωμα στην Βουλή να κόψει την χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να την φιμώσουν και να την λασπώσουν όσο κανέναν άλλον μετά την μεταπολίτευση και σε όλους εμάς να αμφισβητούμε την ακεραιότητα του ΤΡΙΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Όμως αυτή αντέχει και η περιραίουσα ατμόσφαιρα δείχνει να έχει συνεχή άνοδο και έναν πυρήνα συμπαγή όσο κανενός άλλου κινήματος τα τελευταία χρόνια.
ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ «Η ΜΟΝΗ ΨΗΦΟΣ ΠΟΥ ΤΣΟΥΖΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ».
Τα λάθη του Σαμαρά και του Ντογιάκο θα αποδειχτούν καθοριστικά για την εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου και θα βάλουν νέα δεδομένα που πολλοί αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής δεν θα ήθελαν ποτέ να υπάρξουν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
