 |
|
|  Κυριακή 1/4
15.654 Τούρκοι ζήτησαν άσυλο στη Γερμανία απο το 2016-Ειναι όλοι τους υψηλού μορφωτικού επιπέδου
Πηγή: Deutsche Welle
Εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους και τώρα επιχειρούν μια νέα αρχή. Μαθαίνουν τη γλώσσα και θέλουν να είναι χρήσιμοι στη χώρα.
Ο Μουράτ Τ., 43 χρονών, ήταν επί 6 μήνες έγκλειστος σε τουρκικές φυλακές. Μετά την αποφυλάκισή του κρυβόταν για καιρό πριν αναγκαστεί να ζητήσει άσυλο στη Γερμανία. Πατέρας δύο παιδιών, εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος σε φημισμένο οργανισμό, όπως διηγείται ο ίδιος. Ζούσε με την οικογένειά του σε πλούσια συνοικία γεμάτη με επαύλεις. Όλα αυτά πριν από το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Σήμερα χαίρεται που έχει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του, ένα μικρό διαμέρισμα στην Κολωνία, και βοήθεια για τη γυναίκα του Σελίνα και τα δύο τους παιδιά. «Βοήθεια παίρνουμε από εκείνους που έζησαν τα ίδια με εμάς και έχουν κάπως ενσωματωθεί στη Γερμανία», λέει. «Έχουν στήσει ένα δίκτυο για τους καινούργιους σαν κι εμάς».
Τους κατηγορούν ότι είναι οπαδοί του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ Γκιουλέν
Οι τουρκικής καταγωγής δημοσιογράφοι Χουσεΐν Τοπέλ και Φατίχ Ακτίρκ παρατηρούν ότι υπάρχει μεγάλη αλληλεγγύη. Δίνεται βοήθεια στους νεοφερμένους Τούρκους για τα καθημερινά, συνοδοί για την επαφή με τις αρχές, ακόμη και διευθύνσεις και τηλέφωνα για κάθε ανάγκη. Ποιοι είναι όμως αυτοί που βοηθούν; «Μόνο κουρδικής καταγωγής, αντικαθεστωτικοί, άνθρωποι που πρόσκεινται στο κίνημα Γκιουλέν, ακόμη και επιχειρηματίες και πολλοί Γερμανοί». Βρίσκουν δουλειές, ψάχνουν θέσεις σε παιδικούς σταθμούς, σε νηπιαγωγεία και σε σχολεία, δίνουν οικονομική βοήθεια, προσφέρουν σπίτια. «Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι να μπορείς να εμπιστεύεσαι», λέει ο Μουράτ. «Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που μας συστήνουν έμπιστοι. Αποφεύγουμε την τουρκική κοινότητα που ζει από καιρό εδώ. Αλλιώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο κάποιος να μας προδώσει στην τουρκική κυβέρνηση», φοβάται ο Μουράτ. Θεωρεί ότι μέλη των Τούρκων της Γερμανίας χειραγωγούνται από τα τουρκικά ΜΜΕ. «Δείχνουν να πιστεύουν κάθε λέξη που ξεστομίζει ο Ερντογάν».
Η δυσπιστία είναι μόνιμη κατάσταση, λέει και η Σελίνα, η σύζυγος του Μουράτ. Αυτή εργαζόταν στην Τουρκία ως επικεφαλής εταιρείας και δεν μπορεί να ξεφύγει από το κλίμα ανασφάλειας παρά τις λίγες εβδομάδες που ζει στη Γερμανία. «Μας παρακολουθούσαν, χάσαμε παλιούς καλούς φίλους, μας συκοφάντησαν ως δήθεν οπαδούς του Γκιουλέν». Εκείνο που την ανησυχεί είναι ο μεγάλος της γιος που βρίσκεται στην Τουρκία και τελειώνει το γυμνάσιο. Ο Μουράτ λέει ότι ως νομικός τάχθηκε κατά της παραβίασης των δημοκρατικών αξιών, που ήταν ο λόγος για τη δίωξή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
