 |
|
|  Πέμπτη 15/2
Ταξίδι στην «καρδιά» τής Κίνας με ένα αναπηρικό καροτσάκι, ένα ποδήλατο και δύο σκύλους...
Hihnua
Τι κάνει αξέχαστο ένα ταξίδι; Για την Λάι Μιν η απάντηση είναι πολύ απλή: μια αναπηρική πολυθρόνα, ένα σκυλί και, το σημαντικότερο, το άλλο της μισό, ο Ντινγκ Γιτζόου. Η Λάι, η οποία διαγνώστηκε στα 15 της με παρεγκεφαλιδική αταξία, είναι καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας της γενετικής αυτής ασθένειας, η οποία την εξασθενεί και τελικά θα καταστρέψει κάθε ικανότητα να κινηθεί και πολύ πιθανόν, να την σκοτώσει. Ωστόσο αυτή και το άλλο της μισό, ο Ντινγκ, έχουν συγκινήσει πολλούς Κινέζους με το φιλόδοξο, ρομαντικό τους ταξιδιωτικό πλάνο, η διαδρομή του οποίου στον χάρτη σχηματίζει μία καρδιά.
Τρία χρόνια αφότου ξεκίνησαν το ταξίδι, το ζευγάρι έχει ολοκληρώσει το μεγαλυτερο τμήμα της «καρδιάς». Αυτή την περίοδο όμως κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα, καθώς η κατάσταση της Λάι έχει επιδεινωθεί. Ωστόσο, και οι δύο επιθυμούν να πάρουν πάλι τους δρόμους. Η Λάι που γεννήθηκε στο Λιουτζόου στην αυτόνομη περιφέρεια Γκουανγκσί, έχασε τους γονείς της λίγο πριν γνωρίσει τον Ντινγκ. Ανέκαθεν ονειρευόταν να διασχίσει την Κίνα. « Είναι περίεργο το γεγονός οτι όταν επιδεινώθηκε η κατάστασή μου, ήθελα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα» λέει η 30χρονη Λάι και τονίζει οτι το ταξίδι είναι ένας λόγος για να συνεχίσει να ζει.
Καθώς η ιατρική θεραπεία δεν μπορεί να της προσφέρει μια καλύτερη, μακρύτερη ζωή, ο Ντiνγκ αποφάσισε να την βοηθήσει να εκπληρώσει το όνειρό της. Αργότερα, τους ήρθε η ιδέα να κάνουν ένα ταξίδι η διαδρομή του οποίου να σχηματίζει μία καρδιά. Δένοντας το αναπηρικό καροτσάκι της Λάι με ένα συρματόσχοινο στο ποδήλατό του, παρέα με τον σκύλο τους Μπάο, αναχώρησαν από το Λιουτζόου τον Ιανουάριο του 2015 έχοντας 200 γιουάν (32 δολάρια) στην τσέπη τους. Τα έβγαζαν πέρα κάνοντας διάφορες δουλειές, όπως κομμωτική. Ενα κυνηγόσκυλο, ο Τζι, δώρο ενός φίλου του ζευγαριού, προστέθηκε αργότερα στην παρέα. Ηδη έχουν ταξιδέψει στο Γκουανγκσί, στο Γιουνάν, στο Γκουιτζόου, στο Θιβέτ, στο Σαανσί, στο Σιτσουάν και το Σιντζιάνγκ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
