 |
|
|  Tρίτη 13/2
Με το κορυφαίο ισραηλινό λογοτεχνικό βραβείο θα τιμηθεί ο Νταβίντ Γκρόσμαν, επικριτής της ισραηλινής πολιτικής έναντι των Παλαιστινίων
Reuters
Με το εθνικό βραβείο λογοτεχνίας του Ισραήλ, ένα από τα σημαντικότερα της χώρας, θα τιμηθεί φέτος ο μυθιστοριογράφος Νταβίντ Γκρόσμαν, που επικρίνει απερίφραστα την ισραηλινή πολιτική έναντι των Παλαιστινίων.
Ο Γκρόσμαν, 64 ετών, έχει εκφράσει υποστήριξη για τους ισραηλινούς αντιρρησίες συνείδησης, για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και για την ανάγκη να αποφευχθεί ένας πόλεμος με το Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμά του.
Ανακοινώνοντας τη βράβευση, ο υπουργός Παιδείας ,Ναφτάλι Μπένετ, ένας υπερεθνικιστής, περιέγραψε τον γεννημένο στην Ιερουσαλήμ μυθιστοριογράφο ως «μια από τις πιο συναρπαστικές, βαθιές και με επιρροή φωνές στην ισραηλινή λογοτεχνία».
Ο Γκρόσμαν, ο οποίος κέρδισε το 2017 το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Μπούκερ, θα παραλάβει το Βραβείο Ισραήλ (Israel Prize) την Ημέρα της Ανεξαρτησίας τον Απρίλιο, δήλωσε ο Μπένετ, περιγράφοντας την απόφαση να βραβευθεί ως κίνηση προς τη συμφιλίωση σε μια χώρα με βαθιές διαιρέσεις σε ζητήματα πολέμου και ειρήνης.
«Διαφωνώ πολιτικά με τον συγγραφέα, τον Νταβίντ Γκρόσμαν», δήλωσε ο Μπένετ απευθυνόμενος σε μέλη του κόμματός του, της Εβραϊκής Εστίας.
«Όμως δεν είναι ένας συγγραφέας της αριστεράς και δεν είμαι ένας υπουργός Παιδείας της δεξιάς. Είμαι υπουργός Παιδείας όλου του κράτους του Ισραήλ ... ήρθε ο καιρός για να κλείσουμε τα ρήγματα», δήλωσε ο Μπένετ.
Τα βιβλία του Γκρόσμαν έχουν μεταφρασθεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες. Περιλαμβάνουν τα «Ένα άλογο μπαίνει σ' ένα μπαρ», για έναν «σταντ-απ» κωμικό και τα φαντάσματα του παρελθόντος του, και «Στο τέλος της γης», ένα μυθιστόρημα για τη μητέρα ενός στρατιώτη που ταξιδεύει σ' όλο το Ισραήλ για να αποφύγει να ακούσει ενδεχομένως την είδηση του θανάτου του.
Ο γιος του ίδιου του συγγραφέα σκοτώθηκε πολεμώντας το 2006 στον πόλεμο του Λιβάνου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
