 |
|
|  Tρίτη 16/1
Οι κινηματογράφοι ανοίγουν ξανά στη Σαουδική Αραβία, 35 χρόνια μετά την απαγόρευσή τους
Reuters
Ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους για παιδιά άρχισαν να προβάλλονται το περασμένο Σαββατοκύριακο σε προσωρινές αίθουσες της Σαουδικής Αραβίας, μετά την άρση της 35χρονης απαγόρευσης των κινηματογράφων στο συντηρητικό ισλαμικό βασίλειο.
Οι πρώτες μόνιμες αίθουσες θα μπορούν να ανοίξουν από τον Μάρτιο, στο πλαίσιο των οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί ο 32χρονος πρίγκιπας διάδοχος Μοχάμεντ μπεν Σαλμάν, βάσει των οποίων επιτρέπονται από το 2017 οι συναυλίες και τα θεάματα.
Μετά την αναγνώριστη του δικαιώματος των γυναικών να οδηγούν από φέτος τον Ιούνιο, αίρεται και η απαγόρευση που ίσχυε εδώ και 35 και πλέον χρόνια γι' αυτούς τους χώρους ψυχαγωγίας, παρά τη διαφωνία υπερσυντηρητικών κύκλων που θεωρούν το σινεμά χώρο "διαστροφής". Οι αρχές έχουν αρχίσει να εκδίδουν άδειες εκμετάλλευσης. "Είναι μια καθοριστική στιγμή για την ανάπτυξη της πολιτιστικής οικονομίας στη χώρα", αναφέρει ο υπουργός Πολιτισμού ,Αουάντ αλ-Αουάντ.
Χιλιάδες Σαουδάραβες ταξιδεύουν στο Μπραχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και σε άλλες χώρες για λόγους διασκέδασης. Η κυβέρνηση θέλει τα χρήματα που δαπανώνται στα ταξίδια αυτά να παραμείνουν στη χώρα.
Οι αρχές υπολογίζουν ότι θα ανοίξουν 300 κινηματογράφοι που θα διαθέτουν 2.000 αίθουσες έως το 2030, και με τον τρόπο αυτό θα οικοδομηθεί μια βιομηχανία που θα συνεισφέρει περισσότερα από 90 δισεκατομμύρια ριάλ (24 δισεκ. δολάρια ΗΠΑ) στην οικονομία, ενώ θα δημιουργήσει 40.000 μόνιμες θέσεις εργασίας.
Διεθνείς και περιφερειακές αλυσίδες κινηματογράφων προσβλέπουν στη σαουδαραβική αγορά και στην αγοραστική δύναμη της νεολαίας της, η οποία αποτελεί σχεδόν το 70% του πληθυσμού της χώρας.
"Θέλω να δω τα πάντα, γιατί ο κινηματογράφος είναι κάτι καινούργιο για εμάς", δήλωσε ο 30χρονος σινεφίλ Ιμπτισάν Αμπού Ταλίμπ. "Ελπίζω ότι όλα θα υπάρχουν -- ταινίες δράσης, αισθηματικές, παιδικές, κωμωδίες. Τα πάντα, Θεού θέλοντος".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
