 |
|
|  Σάββατο 13/1
Πέθανε στη φυλακή ο αρχιρατσιστής δολοφόνος της Κου Κλουξ Κλαν, που ενέπνευσε την ταινία "Ο Μισισιπής Καίγεται"
Reuters-AFP
Ένα άλλοτε ηγετικό στέλεχος της Κου Κλουξ Κλαν, που είχε καταδικαστεί για τρεις ρατσιστικές δολοφονίες –οι οποίες ενέπνευσαν την ταινία «Ο Μισισιπής Καίγεται» (Mississippi Burning, 1988) του σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ– απεβίωσε στη φυλακή σε ηλικία 92 ετών, γνωστοποίησε την Παρασκευή η αμερικανική διεύθυνση σωφρονιστικών καταστημάτων.
Ο Έντγκαρ Ρέι Κίλεν εξέτιε ποινή κάθειρξης 60 ετών για τον ρόλο του στις δολοφονίες, πριν από μισό αιώνα και πλέον, τριών νεαρών αγωνιστών για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ. Κατά τα φαινόμενα πέθανε από φυσικά αίτια, διευκρίνισε σε ανακοίνωσή της η υπηρεσία φυλακών της Πολιτείας του Μισισιπή.
Τον Ιούνιο του 1964, κατά τη διάρκεια του «καλοκαιριού της ελευθερίας», οι δολοφονίες του Άντριου Γκούντμαν, 20 ετών, του Μάικλ Σουέρνερ, 24 ετών, και του Τζέιμς Τσέινι, 21 ετών, είχαν συγκλονίσει την Αμερική.
Οκτώ πρόσωπα καταδικάστηκαν το 1967 σε ποινές φυλάκισης και κάθειρξης, που δεν ξεπερνούσαν τα έξι χρόνια, για τις «παραβιάσεις των πολιτικών δικαιωμάτων» των τριών νεαρών που είχαν εξαφανιστεί, δύο νεοϋορκέζων εβραίων κι ενός μαύρου, που είχαν πάει στον αμερικανικό νότο, όπου ο φυλετικός διαχωρισμός ακόμη παρέμενε κυρίαρχος, για να βοηθήσουν τους Αφροαμερικανούς να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.
Η πρώτη και μοναδική καταδίκη για φόνο δεν επρόκειτο να επιβληθεί παρά το 2005: ο Έντγκαρ Ρέι Κίλεν ζούσε για δεκαετίες χωρίς να ανησυχεί για τίποτα. Του ασκήθηκε δίωξη στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στη βάση νέων αποδεικτικών στοιχείων που έφθασαν στη δικαιοσύνη.
Μετά τη σύλληψή τους την 21η Ιουνίου 1964 δι' ασήμαντη αφορμή από την τοπική αστυνομία, στην οποία είχε παρεισφρήσει η KKK, οι Γκούντμαν, Σουέρνερ και Τσέινι αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα στη νύχτα για να πέσουν στην ενέδρα που τους είχαν στήσει τα μέλη της Κλαν.
Αφού λιντσαρίστηκαν βάρβαρα, εκτελέστηκαν εντέλει με σφαίρες. Τα πτώματά τους βρέθηκαν 44 ημέρες αργότερα, μέσα σε ένα αγρόκτημα, μετά την έρευνα του FBI.
Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε ξανά τον Ιούνιο του 2016, μετά τον επίσημο τερματισμό της έρευνας για τις εμβληματικές αυτές δολοφονίες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
