 |
|
|  Πέμπτη 19/10
ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Η χώρα έχει αρχίσει να κατασκευάζει έναν φράχτη κατά μήκος των συνόρων της με το Αφγανιστάν
AFP
Το Πακιστάν έχει αρχίσει να κατασκευάζει ένα φράχτη κατά μήκος των συνόρων του με το Αφγανιστάν στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να αντιμετωπίσει τους εξτρεμιστές που δρουν στην περιοχή.
Ο πακιστανικός στρατός οδήγησε σήμερα μια ομάδα ξένων δημοσιογράφων σε μια σπάνια επίσκεψη στη μεθόριο για να τους παρουσιάσουν την πρόοδο που έχουν κάνει από τον Μάρτιο, όταν ανακοινώθηκε η έγερση του φράχτη.
Με ύψος περίπου τρία μέτρα και συρματόπλεγμα, ο φράχτης έχει κλείσει πολλά τμήματα από τα περίπου 43 χιλιόμετρα που είναι το μήκος των συνόρων στις ορεινές περιοχές των φυλών στο Βόρειο Ουαζιριστάν και το Νότιο Ουαζιριστάν.
Στόχος είναι να εμποδίσει ένοπλες οργανώσεις όπως η αλ Κάιντα ή οι Ταλιμπάν να κυκλοφορούν ελεύθεροι μεταξύ των δύο χωρών, όπως το κάνουν τα τελευταία χρόνια.
Η ανέγερση του φράγματος αποτελεί «ιστορική αλλαγή» σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των συνόρων, δήλωσε ένας αξιωματικός από το μεθοριακό φυλάκιο Χάμζα ντε Ανγκούρ Άντα στο Νότιο Ουαζιριστάν.
«Δεν θα υπάρχει ούτε εκατοστό των συνόρων που δεν θα παρακολουθείται ως τον Δεκέμβριο του 2018», διαβεβαίωσε.«Όταν τον τελειώσουμε, αν το θέλει ο Θεός, θα είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα, ότι κανείς δεν θα μπορεί να τον περάσει», τόνισε.
Εκτός από τους στρατιωτικούς που είναι ανεπτυγμένοι στους γύρω λόφους για να παρακολουθούν τα σύνορα, ο στρατός χρησιμοποιεί και κάμερες που είναι τοποθετημένες στον φράχτη, ο οποίος τη νύχτα φωτίζεται χάρη σε ηλιακούς συλλέκτες.
Αφγανιστάν και Πακιστάν χωρίστηκαν από τη γραμμή Durand, σύνορα μήκους 2.400 χιλιομέτρων που ορίστηκαν από τους Βρετανούς το 1896 και τα οποία αμφισβητεί η Καμπούλ. Οι δύο χώρες αλληλοκατηγορούνται ότι κρύβουν στο έδαφός τους προπύργια των ανταρτών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
