 |
|
|  Tρίτη 10/10
ΒΟΛΙΒΙΑ-ΤΣΕ
Πενήντα χρόνια αργότερα, ο Τσε ακόμη «ζει στις καρδιές των νέων ανθρώπων», τόνισε ο Πρόεδρος τής Βολιβίας,Έβο Μοράλες
AFP-Reuters
Ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες, ένας από τους τελευταίους ηγέτες της αριστεράς που παραμένουν στην εξουσία στη Λατινική Αμερική, δεσμεύτηκε τη Δευτέρα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εναντίον του καπιταλισμού, στην κεντρική ομιλία του κατά τις εκδηλώσεις για την 50ή επέτειο από τον θάνατο του αργεντινού κομαντάντε, ενός από τους κεντρικούς ήρωες της επανάστασης στην Κούβα.
«Ο καλύτερος τρόπος να τιμηθεί ο Τσε είναι να συνεχιστεί ο αντιιμπεριαλιστικός του αγώνας», είπε ο Μοράλες κατά τη διάρκεια της τελετής στη Βαγιεγκράντε (νοτιοδυτική Βολιβία), όπου ο Γκεβάρα είχε εκτελεστεί από έναν βολιβιανό στρατιώτη την 9η Οκτωβρίου 1967, στα 39 του χρόνια.
Η συμμετοχή στην τελετή ήταν μικρότερη από ό,τι προβλεπόταν: περίπου 2.000, κυρίως νέοι άνθρωποι—οι αρχές περίμεναν πως θα συγκεντρώνονταν 10.000—από τη Βολιβία και άλλες χώρες της περιοχής έδωσαν το παρών, πολλοί με λάβαρα που απεικόνιζαν τον επαναστάτη.
«Ποτέ ο Τσε δεν ήταν πιο απαραίτητος από ό,τι σήμερα» τόνισε ο πρόεδρος Μοράλες, κρίνοντας πως είναι σήμερα «ακόμη πιο ζωντανός μέσα στις καρδιές των νέων» και η σκέψη του έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα «για το μέλλον».
Στο ακροατήριο βρίσκονταν τα τέσσερα παιδιά του Γκεβάρα που είναι ακόμη στη ζωή, δυο πρώην σύντροφοι του Τσε στο αντάρτικο, ο Λεονάρδο Ταμάγιο Νούνιες (ή «Ουρμπάνο») κι ο Χάρι Βιγέγκας Ταμάγιο (ή «Πόμπο»), όπως και ο αντιπρόεδρος της Κούβας Ραμίρο Βαλδές.
Την Κυριακή ο Μοράλες ακολούθησε τα βήματα του κομαντάντε, περιηγούμενος στα ίδια ορεινά μονοπάτια που περπάταγε ο Γκεβάρα και κατασκηνώνοντας στην περιοχή. Την ίδια μέρα, η Κούβα επίσης απέτισε φόρο τιμής στον Τσε, καταδικάζοντας τον «αμερικάνικο ιμπεριαλισμό», σε μια εκδήλωση με τη συμμετοχή περίπου 70.000 ανθρώπων. Ο Ραούλ Κάστρο άφησε τον λόγο στον Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, δεύτερο τη τάξει στο κομμουνιστικό κόμμα και δυνητικό διάδοχό του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
