 |
|
|  Δευτέρα 2/10
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
Μια 40χρονη Ιταλίδα που πέθανε από καρκινο άφησε στην ενός έτους κόρη της 17 δώρα, ένα για κάθε γιορτή γενεθλίων της μέχρι να ενηλικιωθεί
ΡΩΜΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Θόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελάκης
Μια Ιταλίδα 40 ετών έχασε την ζωή της από καρκίνο και άφησε 17 δώρα στην κόρη της. Ένα για κάθε γιορτή γενεθλίων, μέχρι να ενηλικιωθεί.
Η ιστορία της Ελίζα Τζιρότο συγκινεί ολόκληρη την Ιταλία. Πρόκειται για μια γυναίκα 40 ετών, η οποία έχασε την μάχη κατά μιας ιδιαίτερα επιθετικής μορφής καρκίνου, στον ιταλικό Βορρά. Όταν οι γιατροί, όμως, την πληροφόρησαν ότι θα μπορούσε να ζήσει μόνον για άλλους δυο μήνες, η Ελίζα είπε στον σύντροφό της:
«Νόμιζα ότι θα είχα λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε κι έτσι».
Παντρεύτηκαν αμέσως και από εκείνη την στιγμή, η Ελίζα Τζιρότο αποφάσισε να αφιερωθεί μόνον στην μικρή της κόρη, στην Αλίτσε, η οποία είχε γεννηθεί πριν από έναν χρόνο. Της αγόρασε δεκαεπτά δώρα, ένα για κάθε της γενέθλια. Κούκλες, μαριονέτες, βιβλία, αλλά και μια μεγάλη υδρόγειο σφαίρα, με σημαίες πάνω σε όλες τις πόλεις τις οποίες η Ελίζα θα ήθελε να μπορούσε να επισκεφθεί με την κόρη της.
Τi amerò per sempre (θα σε αγαπώ για πάντα) come farò senza di te (τι θα κάνω χωρίς εσένα), il mio capolavoro (το αριστούργημά μου) έγραψε η Ελίζα, λίγο πριν πεθάνει, δίπλα στην φωτογραφία που ανέβασε με την κόρη της, στο Instagram.
Παράλληλα άφησε στη μικρή δυο τετράδια με τρυφερές σκέψεις και ηχογραφημένα CD για να μην ξεχάσει τη φωνή της. Ένας τρόπος για να μην διακοπεί ποτέ η σχέση μάνας και κόρης και ο θάνατος να μην μπορέσει να επιβάλει την δική του, άκαρδη λήθη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
