 |
|
|  Τετάρτη 20/9
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΙΑΣ ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑΣ
Ζεράρ Ντεπαρντιέ:"Κάποτε ήμουν πόρνη και κλέφτης αυτοκινήτων, ενω από καιρό σε καιρό σκύλευα τάφους"
Νέα Υόρκη
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ - που έπαιξε σε 170 ταινίες, υπό την μπαγκέτα σκηνοθετών όπως ο Φρανσουά Τριφώ και ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, μεταξύ άλλων - ήταν ανεπιθύμητος από τους γονείς του και επέζησε απόπειρας έκτρωσης με βελόνες πλεξίματος. Αυτά, τουλάχιστον, υποστηρίζει στο καινούργιο του βιβλίο που έχει τον τίτλο «Αθώος».
Στην αυτοβιογραφία του, το 2014, με τίτλο «Έτσι έγινε», ο 68χρονος Ντεπαρντιέ αποκάλυψε ότι κάποτε ήταν πόρνη, κλέφτης αυτοκινήτων και πως, από καιρό σε καιρό, σκύλευε τάφους.
Στο «Αθώος», ο Γάλλος ηθοποιός γράφει ότι «μιας και δεν ήμουν επιθυμητός από τους γονείς μου, μιας και σιγουρεύτηκαν ότι ήξερα πως ήμουν ένα ατύχημα στη μήτρα της μάνας μου, ότι επέζησα από τις βελόνες πλεξίματος, ήμουν πάντα πολύ ευτυχισμένος που ήμουν εκεί, που ζούσα πάντα σαν κάποιος που ήθελε να είναι ένα δώρο στους άλλους».
«Είμαι λίγο σαν τη γάτα που κάποιος θέλει να πνίξει, αλλά που βγήκε από το σάκο και βρέθηκε μόνη στην όχθη. Θα μπορούσα να γίνω μια αγριόγατα, αλλά εκμεταλλεύτηκα αυτή την απεριόριστη ελευθερία κι άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου να παρατηρήσω τα γύρω μου» εξομολογείται.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ έδωσε συνέντευξη στην Κάντις Μπέργκεν - της οποίας ο πρώτος σύζυγος ήταν ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Μαλ - στο Γαλλικό Ινστιτούτο στη Νέα Υόρκη. Στη συνέντευξη αναφέρθηκαν και στη φιλίας του ηθοποιού με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος του χορήγησε ρωσική υπηκοότητα, το 2013. Γι' αυτό, ο Ντεπαρτιέ είχε πει στο παρελθόν: «Νομίζω ότι του άρεσε αμέσως η πλευρά του χούλιγκαν που έχω. Το ότι, κάποιες φορές, με μάζευαν απ' το πεζοδρόμιο λιάδα. Όπως και σε μένα, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα σεντ στον Πούτιν, όταν ήταν 15 χρονών».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
