 |
|
|  Δευτέρα 28/8
Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
Σκηνοθέτης στην Καλιφόρνια εμπνεύστηκε από την Ελλάδα του σήμερα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΄Ελενα Καρρά
Το πολιτικό έργο του Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρας» σε σκηνοθεσία John Slade, ανέβηκε στο φετινό
Φεστιβάλ Σαίξπηρ στην Καλιφόρνια, πιο επίκαιρο και πιο καυστικό από ποτέ, κάνοντας πολλές αναφορές
στην σύγχρονη Ελλάδα. Το διάσημο θεατρικό του Σαίξπηρ που αποτελεί μια φιλοσοφική προσέγγιση του
ρόλου της ηθικής στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, και έναν άμεσο σχολιασμό για το πώς οι
υπερεξουσίες κάποιων πολιτικών ηγετών μπορεί να φέρουν σε κίνδυνο την Δημοκρατία.
O John Slade, υπηρέτησε το θέατρο για 40 χρόνια, και ήταν ένας σημαντικός θεατρικός σκηνοθέτης,
λάτρης της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, στοιχεία της οποίας πάντοτε προσπαθούσε να εμφυσήσει στις
παραγωγές που συμμετείχε. Εκτός από την πορεία του ως ηθοποιός σε κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και
στο θέατρο, είχε αφιερώσει την ζωή του στην μελέτη και επαναπροσέγγιση των έργων του Σαίξπηρ, αλλά
και του Αμερικανού λογοτέχνη Walt Whitman. Μάλιστα, οι μελοποιήσεις του στα ποιήματα του Whitman
στα πλαίσια της μουσικοθεατρικής του παράστασης «Whitman Sings», προτάθηκαν για υποψηφιότητα στα
βραβεία Grammy.
Μετά την περυσινή επιτυχία της παράστασης «Όνειρο Θερινής Νυκτός», επέστρεψε στο Φεστιβάλ
Σαίξπηρ στην Καλιφόρνια, σκηνοθετώντας τον «Ιούλιο Καίσαρα», ένα πολιτικό
θρίλερ που πραγματεύεται τα ηθικά όρια της αντοχής στις σειρήνες της εξουσίας, το πώς αυτή αλλάζει τη
φύση του ανθρώπου, αλλά και τις ακραίες πράξεις στις οποίες οδηγεί μια τέτοια κατάσταση.
Δυστυχώς δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη σκηνοθεσία και να είναι παρόν στην παράσταση. Έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Απόσπασμα από την τελευταία συνέντευξη του John Slade, στην Ελληνίδα δημοσιογράφο Ζωή Ράπτη:
Πως εμπνευστήκατε να συνδέσετε την Ελλάδα με το έργο «Ιούλιος Καίσαρας?
Ετοίμαζα τον «Ιούλιο Καίσαρα», ακόμη και όταν πίστευα ότι θα εκλέγονταν η Χίλαρι Κλίντον. Σήμερα νοιώθουμε μια φλεγόμενη πολιτική κατάσταση που έλειπε όταν το 1998 έπαιξα τον Κάσσιο σε μια θαυμάσια παραγωγή. Αποφάσισα να βάλω σύγχρονα ενδύματα και να εμφυσήσω τον άσχημο κομματικό φανατισμό, που βλέπουμε στους σημερινούς πολιτικούς. Αλλά εάν διαδραματιζόταν νοητά στην Αμερική, οι άνθρωποι θα πίστευαν αυτόματα ότι ο Καίσαρας παρομοιάζεται με τον Trump, και θα απογοητεύονταν επειδή η σύγκριση είναι ανόμοια. Τότε ανακάλυψα την ορμητική μουσική της Αρετής και της Ιωάννας Σπανομάρκου. Τις πρόσεξα όταν ο δίσκος τους «Ελλάς Πολιτική Κρατούμενη» κέρδισε το υψηλού κύρους χρυσό βραβείο και την διάκριση Best-of-Show στα Global Music Awards, και έτσι ζήτησα στον μουσικό υπεύθυνο Christopher Hoag, το ηχητικό της παράστασης μας να αντικατοπτρίζει την φλογερή αγωνία που προσδίδουν οι ηχογραφήσεις τους. Αυτούσιο το άλμπουμ θα παίζει μάλιστα ανάμεσα στις πράξεις. Η δουλειά μου είναι συνήθως πιο κοινωνική, και οι αδελφές Σπανομάρκου έχουν τον τρόπο να μετατρέπουν τα πολιτικά θέματα σε βαθιά προσωπικές δηλώσεις, δίνοντας μου ένα καλό πρότυπο για τον «Ιούλιο Καίσαρα».
Δείτε video εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=zVpMh9ntbL4
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
