 |
|
|  Πέμπτη 9/2
----------------------------------------
Φύση και Ζωή
----------------------------------------
Τρία τιγράκια μόλις 40 ημερών απέκτησαν μια πλαστική κούκλα για μητέρα υποκατάστατο ,μετά τον θάνατο της δικής τους!!
----------------------------------------
Νέο Δελχί.-
Σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τις πιθανότητες να επιβιώσουν τρία ορφανά τιγράκια μόλις 40 ημερών, οι αρχές του καταφυγίου άγριας ζωής Μπαντχαβγκάρχ της Ινδίας τοποθέτησαν μία πλαστική κούκλα τίγρη ως μητέρα υποκατάσταστο σε μια περιφραγμένη δασική περιοχή.
Η ειδικά σχεδιασμένη πλαστική κούκλα, την οποία τα τιγράκια θεωρούν πραγματική μητέρα τους, είναι εξοπλισμένη με συνθετικές θηλές και φέρει ένα μπουκάλι γάλα για να ταϊζει τα μικρά της.
Η μητέρα τους βρέθηκε νεκρή στις 19 Ιανουαρίου στην περιοχή Σαχντόλ μακριά από το δάσος. Πέντε ύποπτοι συνελήφθησαν κατηγορούμενοι ότι την θανάτωσαν με ηλεκτροπληξία.
"Τα τιγράκια είχαν γεννηθεί 40 μέρες νωρίτερα. Αφού τα εντοπίσαμε μετά την θανάτωση της μητέρας τους, τα τοποθετήσαμε σε μια περιφραγμένη περιοχή του δάσους, μαζί με την ειδικά σχεδιασμένη μητέρα-κούκλα", δήλωσε ο διευθυντής του καταφυγίου Μριντούλ Πατάκ.
"Η κούκλα τίγρης εξοπλίστηκε με τεχνητές θηλές και με ένα μπουκάλι με γάλα κρυμμένο μέσα στο ψεύτικο τρίχωμά της. Έπειτα από τον λόξυγγα που εμφάνισαν αρχικά, τα τιγράκια ξεκίνησαν να θηλάζουν σαν να ήταν από την μητέρα τους".
Τα τιγράκια στην αρχή τρέφονταν με γάλα που τους έδινε το προσωπικό του καταφυγίου και χρειάζονταν φαρμακευτική αγωγή. Όμως στη συνέχεια, η διοίκηση του καταφυγίου αποφάσισε να μειώσει την συμμετοχή του ανθρώπινου παράγοντα.
"Τώρα τα τιγράκια θεωρούν την πλαστική κούκλα μητέρα τους. Όχι μόνο τρέφονται από αυτήν αλλά παίζουν και μαζί της. Αλλά, χρειάζεται να γίνουν περισσότερα για να μειωθεί περαιτέρω η ανθρώπινη παρέμβαση και σκεφτόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Επιπλέον, η κούκλα είναι κατασκευασμένη ώστε να μυρίζει ως αληθινή τίγρης με τη χρήση χορταριού και περιττωμάτων τίγρης".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
