 |
|
|  |  |  |  Aυστραλέζα ψάχνει να βρει τον Έλληνα πατέρα της...
Μελβούρνη
"Από τότε που θυμάμαι τον κόσμο ήξερα ότι είμαι υιοθετημένη", δηλώνει η Αυστραλή Αν Μαίρη Ράιαν, παντρεμένη και μητέρα τριών κοριτσιών σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται συχνά-πυκνά αναφορές στον ομογενειακό τύπο Αυστραλών γυναικών που ψάχνουν να βρουν τον Έλληνα πατέρα τους. Όλες τους, σχεδόν, γεννήθηκαν στα χρόνια της μαζικής ελληνικής μετανάστευσης στην Αυστραλία.
Η περίπτωση της Αν Μαίρη Ράιαν, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο "Νέο Κόσμο" είναι ενδεικτική:
"Αυτό που γνωρίζω για τον πατέρα μου είναι ότι είναι Έλληνας και το όνομά του είναι Κίμων. Βρισκόταν στην Benalla (της Βικτώριας) τo 1955, ήταν γύρω στα 20 και εργαζόταν στο Austral Caf του θείου του Γιώργου Καλδή. Η μητέρα μου Ίνγκριντ, συνομήλική του, μόλις είχε έλθει από τη Γερμανία με τους γονείς της. Τραυματισμένη από τις φοβερές εμπειρίες του πολέμου, διψούσε για αγάπη και τις χαρές της ζωής. Ερωτεύτηκε, όπως θα πει, παράφορα τον νεαρό Κιμ και έμεινε έγκυος. Όταν εκείνος το πληροφορήθηκε, τρομοκρατήθηκε και το έβαλε στα πόδια. Έφυγε με το πρώτο τραίνο για τη Μελβούρνη και από τότε η μητέρα μου ούτε τον είδε ούτε άκουσε να γίνεται λόγος γι' αυτόν".
Και συνεχίζει η ίδια:
"Γεννήθηκα στις 18 Μαΐου 1956. Οι γονείς της μητέρας μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να με δώσουν για υιοθεσία. Ήταν μια διαδικασία που γινόταν τότε χωρίς δεύτερη σκέψη, μιας και δεν υπήρχε η κοινωνική ούτε και η κρατική στήριξη που υπάρχει σήμερα για τις άγαμες μητέρες.
Όταν ο Τζορτζ και η Φίλις Κίζελ με υιοθέτησαν δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να μου αποκρύψουν την αλήθεια.
Εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας παιδείας, σήμερα, έγγαμη και μητέρα τριών κοριτσιών, θα πει ότι "η ανάγκη να γνωρίσω τον φυσικό μου πατέρα γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Στην ουσία ποτέ δεν τον έχω βγάλει από τη σκέψη μου κι ας μην τον έχω γνωρίσει ποτέ. Κάθε Έλληνα που συναντώ αναρωτιέμαι μήπως τον ξέρει, μήπως είναι συγγενής του. Φοβάμαι μήπως φύγει από τη ζωή και δεν τον γνωρίσω ποτέ. Θέλω να πω ότι δεν ζητώ τίποτε άλλο παρά να τον δω και να γνωρίσω τα παιδιά του, αν έχει κάνει οικογένεια. Η σκέψη ότι μπορεί να έχω αδέλφια που δεν τα ξέρω με τρελαίνει".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
