Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που, όταν πλησιάζαμε τη Μύκονο, το πλοίο σταμάταγε καταμεσής του πελάγου και σε παρέδιδε στα ασφαλή χέρια των ντόπιων καπεταναίων, που έρχονταν με τις βάρκες τους απ΄ το νησί για να πάρουν τις φουρνιές των επισκεπτών. Η Μύκονος τότε δεν είχε λιμάνι για να «αγκαλιάσει» τα μεγάλα πλοία κι όποιος επέμενε να την επισκεφθεί, ή τουρίστας που αγαπά την περιπέτεια θα ΄τανε, ή κάποιος της high society (από τότε είχε αρχίσει να γίνεται μόδα και στο in της ιστορίας συμπεριλαμβανόταν και η επιβίβαση στις βάρκες), ή ντόπιος. Μπορεί να πάνε και 30 χρόνια από τότε κι αν σήμερα η ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών μας χαρακτηρίζεται γενικώς «ανεπαρκής», τότε θα ήταν μάλλον εξαθλιωμένη. Το μόνο που θυμάμαι καλά είναι ότι ανήκα στην κατηγορία των επισκεπτών που αγαπούν την περιπέτεια. Συμβάδιζε άλλωστε με την ηλικία…
Έφηβος είχα πάει την πρώτη φορά με μια τσακαλοπαρέα απ΄ την Αθήνα (πετάξαμε ένα βελάκι στον απλωμένο χάρτη της Ελλάδας κι εκείνο πήγε και καρφώθηκε πάνω στη Μύκονο), 25άρης θα ήμουν τη δεύτερη, παντρεμένος την τρίτη και πατέρας πια την τέταρτη. Τόσο η σύζυγός μου όσο και τα παιδιά μου ευτύχησαν να ζήσουν μια άνετη αποβίβαση στο νησί απ΄ τον καταπέλτη ενός θηριώδους πλοίου της γραμμής. Όσο για μένα, στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, κατάφερα να δω κι από ψηλά το νησί, μιας και απέκτησε και αεροδρόμιο. Δεν ξέρω ποια ακριβώς άφιξη μου άρεσε περισσότερο. Με την αφέλεια του τύπου, που ζει ακόμα για την περιπέτεια, θα έλεγα εκείνη με τις βάρκες. Ξέρω όμως, ότι οι ντόπιοι έχουν άλλη γνώμη κι ας ήταν τότε το ξεκίνημα της προσέλευσης του διεθνούς jet set και οι διάσημοι επισκέπτες αντιλαμβάνονταν τις βάρκες κάτι ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού φολκλόρ... Άσε που πολλοί απ΄ αυτούς είχαν τα δικά τους σκάφη και δεν έπεφταν στην ανάγκη των ντόπιων.
Η Μύκονος σήμερα
Σήμερα, αυτό που με θυμώνει περισσότερο, είναι ότι το όνομα Μύκονος παραπέμπει σώνει και καλά σε κοσμικό ξεφάντωμα, το οποίο, βέβαια, δεν το αμφισβητεί κανείς. Αν όμως, παραμείνεις στην θορυβώδη, αεικίνητη και ακάματη παραλία της χώρας, έχασες την ενδοχώρα και τις ομορφιές της. Θα μού πείτε: Αυτό θέλουν οι επισκέπτες, αυτό τους σερβίρουν οι Μυκονιάτες. Εσύ τι κόπτεσαι; Λοιπόν, κόπτομαι. Γιατί είναι το νησί που συνδυάστηκε με τη ρήξη του ομφάλιου λώρου απ΄ τη μάνα μου, το νησί που συνδέθηκε με την ανεξαρτησία μου, με το πρώτο μου ελεύθερο ξενύχτι, με το πρώτο μου μεθύσι. Πιτσιρικάς και ενήλικας και μεσήλικας πια, δεν παρέλειψα ποτέ να περιηγηθώ στα ενδότερα της Μυκόνου και κάθε φορά κάνω την ίδια διαπίστωση. Οι νεαροί επισκέπτες περιορίζουν τη διαμονή τους στην παραλία του ξεφαντώματος. Παρασυρμένοι από την νυχτερινή ζωή, που δεν έχει ώρες ξεκούρασης και ωράρια, απαξιώνει ανοήτως την πίσω πλευρά του νησιού ή και την καρδιά του. Θα βρείτε τακτικούς επισκέπτες της Μυκόνου, που δεν γνωρίζουν τίποτε περισσότερο από τη διαδρομή των έξι όλων κι όλων χιλιομέτρων Χώρα-Παραντάιζ.
|
|
Κι αυτό, τη στιγμή που αν πρόσθεταν δύο χιλιόμετρα στο δρομολόγιό τους και κατευθύνονταν προς το κέντρο του νησιού, θα γνώριζαν το υπέροχο παραδοσιακό χωριό Άνω Μερά, με τα γραφικά εκκλησάκια, τα κάτασπρα σπίτια, τους ανεμόμυλους. Κι εδώ που τα λέμε είναι το μόνο ορεινό χωριό που διαθέτει το νησί. Οι υπόλοιποι οικισμοί διασκορπίζονται κατά μήκος των ακτών, αφού οι ντόπιοι, πριν πέσουν στο δίχτυ του τουρισμού, ζούσαν από το ψάρεμα. Έτσι, κάτι όμορφα ψαροχώρια της δεκαετίας του ΄60, η Αγία Άννα, ο Άγιος Γιάννης, ο Άγιος Στέφανος, ο Άγιος Σώστης, το Αγράρι, ο Ορνός μετατράπηκαν σε λίγες δεκαετίες σε τουριστικά θέρετρα, με χλιδάτες βίλες, πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα και όλα τα καλά και τα κακά…που γενούν οι ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, κυρίως του τουρίστα.
Οι μεγαλύτεροι ασχολούνται ακόμη με το ψάρεμα κι ας ήρθαν τα πολυτελή σκάφη και οι θαλαμηγοί ν΄ ανασκαλέψουν τα νερά και να τρομάξουν τα ψάρια. Αυτός είναι ο τρόπος που μεγάλωσαν οι ίδιοι και μεγάλωσαν και τα παιδιά τους. Ο τουρισμός είναι καλός, λένε, για τους νέους. Πράγματι, οι νέοι Μυκονιάτες έχουν τόση σχέση με το ψάρεμα, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Εκείνοι, είναι πια επιχειρηματίες και προτιμούν να…κομποδένουν το καλοκαίρι για να χαλαρώνουν το χειμώνα. Αν και, όλα σχετικά είναι.
Βλέπεις, η Μύκονος, μικρό νησί (87 τ.χλμ.) και με λίγο πληθυσμό (9.000 κατοίκους), βγήκε από νωρίς στο …κουρμπέτι του τουρισμού και οι ντόπιοι ζυμώθηκαν μαζί του, τον γνώρισαν καλά, τον έκαναν κομμάτι της ζωής αλλά και της επιβίωσής τους. Εμπορικά καταστήματα, ορθάδικα, εστιατόρια, μένουν ανοικτά όλο το χρόνο. Άλλωστε, έτσι όπως έχει εξελιχθεί σε τόπο συνάντησης διασήμων από την πρωτεύουσα, θα λέγαμε πως είναι το μόνο νησί, που συγκεντρώνει κόσμο και σε θεωρητικά απαγορευτικές, για τους υπόλοιπους προορισμούς, χειμωνιάτικες περιόδους.
Έστω. Όπως κι αν ήταν, όπως κι αν έγινε, η Μύκονος κρατάει ακόμα τις ομορφιές της κι όπως κάθε ελληνική γωνιά αξίζει να την επισκεφθείτε και να την εξερευνήσετε ΟΛΗ. Νοικιάστε αυτοκίνητο και πατήστε κάθε προσφερόμενο δρόμο. Στην άκρη της διαδρομής θα βρίσκετε πάντα ένα τοπίο που θα σας εντυπωσιάζει. Και τέλος πάντων, κάντε και τη νυχτερινή σας ζωή στη Χώρα. Αρκεί να ξεκλέψετε ένα τουλάχιστον, πρωινό από τον ύπνο (κομμάτια θα είστε απ΄ το ξενύχτι…) για να ανακαλύψετε και τις ομορφιές της πρωτεύουσας. Επισκεφθείτε την εκκλησία της Παναγιάς της Παραπορτιανής στο Κάστρο, τη συνοικία Αλευκάντρα-Σκάρπα, τα Ματογιάννια, τους Ανεμόμυλους και τα μουσεία.
Χρήσιμα Τηλέφωνα στη Μύκονο (κωδικός 22890)
* Τουριστική Αστυνομία: 22482
* Δήμος: 22201
* Ταξί: 23700 & 22400
* ΚΤΕΛ: 23360
* Λιμεναρχείο: 22218
* Ο.Α.: 22490
* Aegean: 28720
* Αεροδρόμιο: 22327
|
